ETC 1989 training EP4 ย้อนวัยใสวันวานในศูนย์ฝึก ตอนที่ 4

• Facebook
• Twitter
• Line

ETC 1989 training EP4 ย้อนวัยใสวันวานในศูนย์ฝึก ตอนที่ 4 – ใน ตอนที่1 ผมคุยไปแล้วเรื่อง ภาพรวมของศูนย์ฝึกฯ – การเดินทาง – อาหาร – เงินๆทองๆ – เหล้ายาปลาปิ้ง(ทิงนองนอย) – วงจรชีวิตประจำวัน – ที่พักอาศัย – การสื่อสาร ข่าวสาร

ตอนที่ 2 คุยไปเรื่องวิชาการทั้งหมดที่เราเรียนกันตลอด 4 เดือน … Open hole, Cased hole logging, Perforation (สารพัดการวางระเบิดแบบต่างๆ 555) และ งานจิปาถะที่ต้องทำโดยใช้สายเคเบิ้ล

ตอนที่ 3 เรื่อง อบรมอะไรกันบ้าง (content) อบรมกันยังไง (Method) และ การประเมินผล (Evaluation & Criteria)

ETC 1989 training EP4

ย้อนวัยใสวันวานในศูนย์ฝึก ตอนที่ 4

ตอนที่ 4 นี้ จะคุยเรื่อง เคล็ดลับที่กระเหรี่ยงสารขัณฑ์เอาตัวรอดฝ่าด่านอรหันต์มาจนได้ เผื่อจะมีประโยชน์กับพวกเรารุ่นหลังๆไม่มากก็น้อย

ปรับตัวแต่อย่าตามก้นฝรั่ง

แยกให้ออกระหว่าง ธรรมเนียมปฏิบัติสากล กับ เอกลักษณ์ ความเป็นไทย และ ค่านิยมตะวันออก

เราปรับอย่างแรก แต่ต้องรักษาอย่างหลัง

ธรรมเนียมปฏิบัติสากล เช่น ภาษา การจับมือทักทาย การใช้มีดช้อนส้อม มารยาทบนโต๊ะอาหาร เดินตัวตรง สงสัยในคำสั่งให้ถาม รักษา และ ทวงถามสิทธิ์ที่มีที่ควร

ความเป็นไทย และ ค่านิยมตะวันออก เช่น ไม่นิยมความก้าวร้าว ไม่พูดคำด่าคำ เคารพให้เกียรติผู้อาวุโส เกรงใจ กตัญญู ตอบแทนบุญคุณ เอื้อเฟือเผื่อแผ่เมื่อโอกาสอำนวย ฯลฯ

ผมสังเกตุเห็นเพื่อนชาวมุสลิม ที่จับมือตามธรรมเนียมสากลแล้วเอามือแตะหน้าผาก และ/หรือ ต่อด้วยทาบหน้าอก คนญี่ปุ่น/เกาหลี ที่จับมือเสร็จแล้วค้อมศรีษะนิดๆ ผมว่ามันมีเสน่ห์ดี ผมก็ทำตาม ไม่ถึงกับยกมือไหว้ แต่ผมจะค้อมศรีษะนิดๆ และ เอ่ยคำว่า สวัสดีครับ ตามหลัง good morning หรือ how do you do

เวลาทานอาหารบุปเฟ่ห์ ก็รินน้ำเปล่า หรือ หยิบช้อนส้อม ติดมือมาฝากเพื่อนร่วมโต๊ะ เดินไปรับเอกสารหน้าห้อง ก็หยิบมาเผื่อ

ถามอะไรผู้สอน ได้คำตอบมา หรือ รู้อะไรพิเศษๆ คิดว่าตรงไหนจะออกสอบ ได้เคล็ดลับอะไรจากการทำการบ้านภาคปฏิบัติ ก็เอามาบอกเพื่อน ไม่กั๊ก ไม่หวง เอาไว้คนเดียว

อะไรเล็กๆน้อยๆแบบนี้ ทำให้ผมได้รับความเอ็นดูจากทั้งครูผู้สอน และ เพื่อนร่วมชั้น

“เอื้อเฟื้อ แบ่งปัน จริงใจ ไม่เอาเปรียบใคร แต่ไม่ให้ใครมาเอาเปรียบเช่นกัน”

แน่นอนว่า “ยิ้มสยาม” … ช่วยได้เสมอ เมื่อเข้าตาจน หรือ ไม่เข้าใจว่าเขาพูดอะไรกัน (ฮ่า)

ภาษาอังกฤษ

ในตอนนั้นก็เพิ่งผ่าน “ขั้นต่ำ” รอดจากรร.ฝึกภาษาของ บ. ที่ออสเตรเลีย ยังไม่นาน การสื่อสารด้วยภาษาอังกฤษของผมก็ยังไม่แข็งแรง

ในห้องเรียน จดให้ไว ตรงไหนไม่เข้าใจ จดไว้ให้หมด ระหว่างพักดื่มกาแฟ ก็ไม่ดื่มกับเขา รีบไปเคลีย์กับครูที่สอนให้ไว

ซูริช เป็น คนอินเดีย พ่นภาษาอังกฤษไวยังกะปืนกล ก็ต้องบอกให้พูดให้ช้าๆ

จอนนี่คนอเมริกัน ค่อยยังชั่ว แต่แกใช้แสลงเยอะมาก ก็ต้องบอกว่า ให้คำธรรมดาๆ secondary school text book English ขอไปแบบนั้น จอนนี่ยิ้มหัวเราะร่าเลย 🙂

กลับห้อง ก็รีบอ่านๆๆๆๆๆ เช้าไปถึง สอบประจำเช้าเสร็จ ก็รีบเอาตรงที่ไม่รู้เรื่องมาถามๆๆๆๆๆ ไม่พอกหางหมู เพราะภาษาอังกฤษเราแย่กว่าเขา เราก็ต้องเคลีย์กันให้ไว เคลีย์ทุกวัน

ปัญหาอีกอย่าง ตอนสอบข้อเขียนทั้งประจำวัน ประจำเดือน และ ปลายหลักสูตร ไม่มีปรนัยครับ อัตนัยหมด ดังนั้น เมื่อทักษะการเขียนภาษาอังกฤษผมแทบจะใช้ไม่ได้เลยตอนนั้นตามมาตราฐานตะวันตก

วาดครับ วาด สเก็ต ใช้ ปากกาหลายๆสี ดินสอ พยายามสื่อออกไปว่า เครื่องมือไหนทำงานอย่างไร ให้ภาพร่าง วาดเอา ประกอบคำอธิบายให้มากที่สุด

เชื่อไหม ผมจบมาด้วยคะแนนภาคทฤษฎีอันดับ 2 ของรุ่น ก็เพราะการวาดนี่แหละ 555 🙂

A picture is worth a thousand words”

ตอนหลัง จบหลักสูตรแล้ว ตอนเลี้ยงส่ง ซูริช กับ จอนนี่ บอกผมว่า ผมอธิบายได้ดีมากด้วยการวาดรูป ชดเชยทักษะทางการเขียนที่พร่องไป ทำให้ได้คะแนนดีกว่าหลายคนที่เป็นเจ้าของภาษาที่พยายามอธิบายโน้นนี่ด้วยภาษาเขียน ซึ่งไม่สามารถสื่อได้ดีในกรณีอธิบายทางเทคนิค และ หลายครั้งก็เข้าป่าเข้าดง สื่อผิดความหมาย

ตอนผมจบจากศูนย์ฝึก มาอยู่บอมเบย์ได้ไม่นาน ซูริช ก็มาเป็น FSM (Field Service Manager) ผมที่บอมเบย์ ก็เลยทำงานด้วยกันได้สะดวกขึ้น เพราะเขาสอนผมมา ก็เข้าใจดีว่าผมเป็นอย่างไร ทำอะไรได้หรือไม่ได้

พยายามร่วมกิจกรรม

อย่างที่เล่าไว้ในตอนก่อนหน้าว่าเราถูกแบ่งเป็นทีม ทีมล่ะ 4 คน ดังนั้น ความอยู่รอด จะขึ้นกับทีมเป็นอย่างมาก อย่าน้อยก็ภายในทีมนั่นแหละ ที่ต้องร่วมกิจกรรมต่างๆ ทั้งในศูนย์ ที่โมเตล และ วันหยุด

พูดง่ายๆคือ เฮไหนเฮกัน ไม่ใช่ว่าเพื่อนไปหาด Agami กัน แล้วเราอ่านหนังสืออยู่โมเต็ล เพื่อนเข้าพลัดกันเปิดห้องกินเหล้ากัน เราหลบมุม เขามีปาร์ตี้กัน เราไม่ไป

แน่นอนว่า ไม่สนุกนัก โดยเฉพาะภาษาอังกฤษผมไม่แข็งแรงเอาเสียเลย โดยมากก็ “ยิ้มสยาม” แก้ขัดไปไรไป แต่อาศัยเพื่อนๆเข้าใจ

อีกอย่าง ผมก็มีเพื่อนที่ภาษาอังกฤษดีกว่าผมนิดหน่อย แต่ก็พูดไม่รู้เรื่องเท่าไรอยู่หลายคน

ที่จำได้ติดตาเลย คือ ลุค (ฝรั่งเศษ) กับ แอริค (ออสเตรีย) ซึ่งไม่ได้ดีกว่าผมเท่าไร โดนแกล้ง โดนล้อประจำ เพราะสำเนียงฟังยากมากจริงๆ ผมเองต่างหาก ที่ไม่โดนล้อ อาจจะเพราะค่านิยมตะวันออกที่ผมเกริ่นไว้ตอนต้นเป็นเกราะกำบังไว้ก็ได้

ถึงโดนล้อ ลุค กับ แอริค ยังร่วมวง ร่วมกิจกรรม แล้วผมจะไม่ร่วมได้ไง … ตอนนั้นผมคิดแบบนี้แหละ

ที่สำคัญ พอเมา แล้ว แหม พูดได้ลื่นปรื้ดๆ 555

สตีฟ เพื่อนร่วมทีม ยังบอกผมตอนสร่างเมากันแล้วเลยว่า ไอ้นก มึงก็พูดรู้เรื่องนี่หว่า ตอนมึงเมา … (ฮา)

ด้วยความคิดถึง

ผมเองก็จะอายุมากขึ้นๆทุกวี่ทุกวัน ความจำก็ลางเลือน ก่อนที่จะเป็นอัลไซเมอร์ ขอพื้นที่นี้ บันทึกชื่อ ครูฝึก และ เพื่อนร่วมรุ่นเอาไว้ส่งท้ายซีรี่ย์นี้

• คาลิค จาวิด (ผู้จัดการศูนย์ฯ – ปากีสถาน)
• ซูริช ซูด (สอนทฤษฎี – อินเดีย)
• จอนนี่ (สอนปฏิบัติ – อเมริกัน)
• นก (ไทย)
• อาชรัฟ (อียิปต์)
• สตีฟ (แคนนาดา ถูกส่งมาบอมเบย์ด้วยกัน)
• อาเหม็ด (โอมาน)
• มาร์ติน (แคนนาดา)
• พอล (นิวซีแลนด์)
• เรลลี่ (อินโดนีเซีย เคยไปเรียนภาษาที่ออสเตรเลียด้วยกัน)
• มาร์คัส (อินโดนีเซีย เคยไปเรียนภาษาที่ออสเตรเลียด้วยกัน)
• ฟาร์ฮัด (ซาอุดิอารเบีย)
• จอร์น ลุค (ฝรั่งเศษ)
• แอริค (ออสเตรีย)
• โอเจ (ไนจีเรีย ชื่อจริงออกเสียงยากมาก เราเลยเรียกกัน โอเจ)
• อัคะเม็ด (อียิปต์)

มีวันหนึ่งที่ศูนย์พาไปเลี้ยงมื้อเย็นที่ร้านอาหารในเมืองอล็กซานเดรีย เจ้าของร้านบอกว่า ไม่เคยเห็นคนต่างเชื้อชาติจำนวนมากขนาดนี้นั่งทานอาหารโต๊ะเดียวกันมาก่อน จึงได้เอาพนักงานทั้งหมดในร้านวันนั้นมาถ่ายรูปร่วมกันเป็นที่ระลึก แปะไว้ฝาผนังร้านด้วย

ส่วนคนไทยที่ไปเข้าเรียนภาษาอังกฤษด้วยกันที่ออสเตรเลีย (ตามอ่านวีรกรรมพวกเราได้ที่ลิงค์ข้างล่างนี่)

เรื่องเก่าๆ สมัย go inter หนแรกที่ ออสเตรเลีย – Australia trip

วิทย์ (เครื่องกล บางมด) ไปเข้า ITC (Indonesia Training Center) ที่ เมดาน อินโดฯ ในปีเดียวกัน (1989) ทำงานได้ 4 ปี ก็ลาออก

ไกร (ไฟฟ้า จุฬา) ไปเข้า BTC (British Training Center) ที่ อเบอร์ดีน ในปีเดียวกัน (1989) ทำงานได้ 1.5 ปี ก็ลาออก

Schlumberger English Course in Sale เรียนภาษาอังกฤษกับวิศวกร

ปัจจุบัน …

วิทย์ เป็นวิศวกรหญ่ายอยู่ในอุตสาหกรรมปิโตรเคมีที่ระยอง

ไกร ไปเป็นกัปตันเรือเดินสมุทรขนาดใหญ่ เดินทางรอบโลกเป็นว่าเล่น

ส่วนไอ้นก ก็ยังเป็นวิศวกรขุดเจาะต๊อกต๋อย นั่งเขียนเว็บไซด์ให้พวกเราอ่านอยู่นี่แหละครับ (ฮ่า)

สรุป

อืม … ไม่รู้ว่าจะได้ประโยชน์อะไรบ้างไหม เล่าโน้นเล่านี่มาตั้ง 4 ตอน

อะไรที่มีประโยชน์ก็เก็บเกี่ยวเอาไปใช้ก็แล้วกันครับ

อะไรที่ตกยุค ตกสมัย ก็เก็บไว้เป็นประสบการณ์ เป็นความรู้ ว่า อ๋อ แต่ก่อน มันเป็นแบบนี้นะเนี้ย

จบบริบูรณ์ …

• Facebook
• Twitter
• Line