ถ้าจะซื้อของออนไลน์จาก 2 เจ้านี้อยู่แล้ว คลิ๊กลิงค์ หรือ โลโก้ ข้างล่างนี้เลยครับ ผมจะได้ค่าคอมฯเล็กๆน้อยๆสมทบทุนจ่ายค่าเช่า host server ขอบคุณครับ

(ไม่ต้องกังวลนะครับ ไม่ใช่ลิงค์ดูดเงินแน่ๆ)

https://raka.is/r/qlzXR https://raka.is/r/gP7GV

Shorty – The Little Man with Big Heart and Large Dream

Shorty – The Little Man with Big Heart and Large Dream

Shorty

“นักเรียนนนน … กราบบบบบ …” เสียงเอื้อนยาวของ ด.ช. รุ่งโรจน์ หัวหน้าห้อง ป 6/3 โรงเรียนวัดพระโต

“สวัสดีค่ะ นักเรียน วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของ ป.6 แล้วนะ ครูชื่อ ครูพรทิพย์ เป็นครูประจำชั้น ป.6/3 …” เสียวหวานเจี๊ยบของคุณครูสาวสุดสวย ที่ผมทราบภายหลังว่าเพิ่งจบว.ค. (วิทยาลัยครู) มาจากจังหวัดหนึ่งทางภาคเหนือ

“… วันนี้เรามีเพื่อนใหม่ 2 คน ย้ายมาเรียนกับเราด้วย” ครูพูดพลางหันมาทางเราสองคน …

“คนนี้ ด.ช. …. ชื่อเล่นว่าเตี้ย ส่วนคนนี้ ด.ช. … ชื่อเล่นว่า นก” … ครูแนะนำเตี้ยกับผมให้เพื่อนๆทั้งห้องรู้จัก

ถ้าจะซื้อของใน shopee อยู่แล้ว เข้าทางนี้เลยครับ ผมจะได้ค่าคอมฯ ถือว่าช่วยผมจ่ายค่าเช่า host server ไม่ใช่คลิ๊กดูดเงินแน่นอนครับ ไม่ต้องกังวล

เตี้ย … เป็นเด็กเตี้ยสมชื่อ มะขามข้อเดียว จุดศูนย์ถ่วงต่ำ แน่น ตัน ไหล่กว้าง ถ้าเล่นรักบี้ ชนอย่างไร เตี้ยคงไม่ล้มง่ายๆแน่ ผิวเตี้ยสีน้ำผึ้งเข้ม จมูกบานสไตล์อีสานแท้ ผมหยักโศก

ถ้าเป็นสมัยนี้ผมน่าจะพูดได้ว่า ผมมีเพื่อนเป็นลูกครึ่ง และ เป็นเด็กสองภาษา(ไบลิงกวล)

พ่อเตี้ยเป็นเขมร แม่เป็นลาว เตี้ยพูดได้คล่อง 2 ภาษา คือ เขมร และ ลาว คือ ลาวจริงๆ ไม่ใช่ไทยอีสาน เตี้ยเคยเล่าว่า พ่อเป็นคนเขมรอยู่ชายแดนไทยตรงอำเภอกันทรลักษณ์ แม่เป็นคนลาวขายของอยู่ในตลาดตำบลเล็กๆติดชายแดน เมื่อเตี้ยเกิดพ่อจึงตัดสินใจมาอยู่กับแม่ที่ตลาด

เราสองคนเป็นตัวอย่างของความขัดแย้งที่สุดขั้วของสังคมไทยต่างจังหวัดในปี พ.ศ. 2520

-------------------------------------------------------

ไม่พลาด ข่าวสาร บทความ ความรู้ ประกาศตำแหน่งงานว่าง และ อื่นๆ

กรอก ชื่อ และ อีเมล์ ในแบบฟอร์มข้างล่าง จะมีอีเมล์กลับมาให้ "ยืนยัน" นะครับ การสมัครจึงจะสมบูรณ์ ... อ้อ ... อย่าลืมดูใน junk, trash, spam box นะครับ บางทีระบบมันเอาอีเมล์ตอบกลับไปไว้ที่นั่น

จะมีอีเมล์กลับมาให้ "ยืนยัน" นะครับ การสมัครจึงจะสมบูรณ์ … อ้อ … อย่าลืมดูใน junk, trash, spam box นะครับ บางทีระบบมันเอาอีเมล์ตอบกลับไปไว้ที่นั่น แล้วอย่าลืม mark as not junk or spam ด้วยนะครับ เวลาส่งเตือนคราวหน้า จะได้ไปอยู่ใน in box :)

ผมเป็นลูกข้าราชการจากเมืองหลวง พ่อแม่จบปริญญาตรี เรียนภาษาอังกฤษตั้งแต่ ป.1 โรงเรียนคาทอลิก พูดภาษากลางชัด อ่านภาษาอังกฤษได้บ้าง แต่อีสานไม่ได้เลย

เตี้ยเป็นเด็กชายขอบความเจริญ พ่อแม่อ่านภาษาไทยไม่ออกและเขียนไม่ได้ เตี้ยเกิดในเขตไทยจึงได้สัญชาติไทย พูดภาษาไทยกลางไม่ได้ เรียนที่โรงเรียนชายแดน

แม้จะต่างที่มา แต่ที่ไปให้เรามาเป็นเพื่อนกันในชั้น ป.6 ที่โรงเรียนวัดพระโต อำเภอเมือง จังหวัดศรีสะเกษ

เราสนิทกันเร็วเพราะว่าเราเป็นเด็กใหม่เข้ากลางชั้นประถมปลาย เราจึงไม่รู้จักใครมาก่อนเลย ผมรู้หลายสิ่งที่เตี้ยไม่รู้ เตี้ยทำเป็นหลายอย่างในสิ่งที่ผมทำไม่เป็น … ส่วนผสมที่แปลกๆ

วิชาหนึ่งที่ผมเป็นที่หัวเราะเยาะของเพื่อนๆ คือ วิชาเกษตร นักเรียนทุกคนต้องถางหญ้าพื้นที่หลังโรงเรียน และ “ยกร่องทำแปลงผัก” … เป็นครั้งแรกที่ผมเห็น และ ได้จับจอบจับเสียม ที่เคยเห็นแต่ในแผ่นภาพแปะบอร์ดทำรายงานข้างกระดานดำในชั้นแรียนตอน ป.5

“นี่มันอะไร ไม่น่าจะเป็นแปลงผักนะพ่อหนุ่มกรุงเทพ” ครูเรียกผมไปดูผลงาน … “ครูว่ามันดูเหมือนหลุมศพนะ เอาไม้มาปักไขว้กันนี่ใช่เลย”

“ฮา ฮา ฮา” … เสียงเพื่อนๆหัวเราะ ไม่ได้เย้ยหยัน แต่ขำแบบเอ็นดูพ่อหนุ่มกรุงเทพ

ผมรู้จักความมหัศจรรย์ของจอบจากเตี้ย เหล็กแผ่นหนึ่งกับไม้เนื้อแข็งกลมยาว จอบเป็นเครื่องมือธรรมดาที่ไม่ธรรมดา

เตี้ยชี้ให้ดูที่ขอบจอบ จอบถาก เหล็กบางเบา ขอบตรง เอาไว้ถางหญ้า จอบขุด เหล็กหนาหนัก ขอบเหล็กจะโค้งคว่ำ ขอบสองข้างจะแหลม ยิ่งโค้งมาก จะยิ่งขุดได้ลึก แต่กินแรงตอนงัด

เวลาถางหญ้า ให้กางขาออกถางกวักเข้าหว่างขาแล้วก้าวไปข้างหน้า เวลาจะคิดว่าหยุดพักได้หรือยัง ให้เงยหน้ามองไปข้างหน้าว่าเหลือที่ยังไม่เสร็จอีกเท่าไร ไม่ใช่หันไปดูว่าที่เสร็จแล้วมากแค่ไหน และ นอกจากครูเกษตรแล้ว เตี้ยเป็นคนเดียวในห้องที่เหลาลิ่ม และ ตอกประกอบเข้าด้ามจอบได้

บ้านพักอัยการอยู่ข้างรั้วศาลากลางจังหวัด มีทั้งหมด 5 หลัง วางเหมือนจุดบนลูกเต๋า แต่ล่ะบ้านไม่มีรั้วเป็นของตัวเอง มีแต่รั้วร่วมรอบทั้ง 5 หลัง เหมือนแนวขอบลูกเต๋า

เหนื่อยไหมครับ จุดอับสัญญาณ Wi-Fi ในบ้าน หรือ ที่ทำงาน ตัวขยายสัญญาณ Wi-Fi คือ คำตอบ

Tplink Wi-Fi Range Extender AC1750 RE450 มือสอง สภาพภายนอก 90% ทดสอบแล้ว ใช้งานได้ทุกโหมด

https://raka.is/r/POPwl

บ้านอัยการจังหวัด(หัวหน้า)เป็นจุดตรงกลาง บ้านอัยการที่อาวุโสอายุงานอยู่ขอบด้านติดถนน คุณพ่อผมอาวุโสอายุตัว แต่อายุงานน้อยสุด จึงได้อยู่บ้านหลังในสุดติดสวนขนุนของป้าที่ข้างๆ ในบริเวณบ้านพักอัยการอุดมไปด้วย มะม่วง มะขามหวาน มะขามเทศ ขนุน กล้วย และ มะละกอ

หน้าบ้านพักอัยการมีต้นยางนาใหญ่มาก 1 ต้นเป็นจุดสังเกตุเวลาบอกสามล้อถีบให้เลี้ยวเข้าบริเวณบ้านพัก ถัดจากต้นยางนาเป็นคูน้ำแห้งๆเล็กๆ แล้วก็ถนนยางมะตอยขนาดแค่รถเก๋งสวนกันได้ จากนั้นก็เป็นคูน้ำแห้งเล็กๆอีกฟาก รั้วไม้โปร่งๆ หลังรั้วไม้เป็นห้องสมุดประชาชนจังหวัด

เตี้ยอาศัยอยู่ที่ห้องสมุดนั้นกับพี่ชายญาติห่างๆที่เป็นลูกจ้างชั่วคราวของศาลากลางให้เฝ้าห้องสมุด

ห้องสมุดเป็นเรือนไม้ชั้นเดียวยกสูง ข้างในมีโต๊ะใหญ่ยาว 3 ตัวตามแนวตัวอาคาร ซึ่งตอนกลางคืนก็กลายเป็นเตียงนอนของเตี้ย มีเก้าอี้ และ หนังสือต่างๆทั่วๆไปในตู้ริมผนัง มุมหนึ่งด้านปลายสุดอาคารกั้นเป็นส่วนเล็กๆของพนักงาน เป็นที่เก็บของเล็กน้อยของเตี้ย พวกมุ้งหมอนเสื้อผ้าห่มและชุดนักเรียน เตี้ยมีสมบัติเท่านี้จริงๆ สมัยนี้คงเรียกเท่ๆว่า อยู่แบบ มินิมอล

เนื่องจากบ้านผมและห้องสมุดฯอยู่ทางเดียวกัน เราจึงเดินกลับบ้านด้วยกันเกือบทุกวัน เราเดินตัดผ่านวัดพระโต เตี้ยมักจะเดินเข้าไปขอข้าวก้นบาตรจากพระที่วัดเสมอๆ บางวันก็ได้กับข้าวนิดหน่อยติดมาด้วย เตี้ยไม่เคยเอามามากกว่าที่จะกินได้หมดในมื้อนั้น แม้ว่าหลวงพ่อจะให้มาเยอะๆ เตี้ยก็จะไม่เอา

ข้างๆห้องสมุด มีที่เล็กๆขนาดรถกระบะจอดได้ 6 คัน เตี้ยแปลงสภาพเป็นแปลงสารพัดผัก เตี้ยเป็นคนมือเย็น ปลูกอะไรก็ขึ้น แต่เตี้ยปลูกไม่เป็นระเบียบเท่าไร ดูรกๆ แต่ของที่เตี้ยปลูกกินได้ทุกอย่าง ถ้าต้องใช้เมล็ดเตี้ยก็ขอมาจากแม่ค้าหลังศาลากลาง พวกเมล็ดพริก ฟักทอง บวบ มะละกอ ส่วนพวกใช้หน่อ ใช้กิ่ง เตี้ยก็ขอคนโน้นคนนี้มา แช่น้ำแล้วปักๆ อุปกรณ์ต่างๆ เตี้ยก็ขอเอาที่เสียๆแล้วจากห้องเกษตรที่โรงเรียนเอามาซ่อมแล้วใช้ต่อ

ส่วนเรื่องปุ๋ย เตี้ยไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่าเอาเศษอาหารเทๆสาดๆใส่ รดน้ำทุกวัน สองสามวันทีก็ฉี่ใส่ฝัวบัวเติมน้ำแล้วรดๆ ผมเห็นเตี้ยใส่แค่นี้จริงๆ แต่แปลงผักเตี้ยก็งามเอางามเอา

ในห้องสมุดฯ มีหนังสือมากมาย แม้จะเก่าไปหน่อยแต่ก็เรียกว่าเยอะและหลากหลาย เตี้ยเป็นคนหัวช้าเรื่องการเรียน และ การอ่าน เตี้ยไม่ชอบอ่านอะไรที่มีแต่ตัวหนังสือ เตี้ยบ่นเวียนหัว เตี้ยจึงไม่อ่านพวกนิยาย หรือ บทความยาวๆ เตี้ยจะชอบอ่านพวกสารานุกรมที่มีรูปเยอะๆ ที่เตี้ยชอบที่สุด คือ หนังสือเกี่ยวกับการท่องเที่ยวต่างๆ

ที่ห้องสมุดมีลูกโลกใบหนึ่งขนาดเท่าลูกบาส เตี้ยชอบเอามาให้ผมดูแล้วชี้ว่า อยากไปที่นั่นที่นี่ โดยเฉพาะพวก ภูเขา และ ป่าไม้ ผมได้ยินชื่อสถานที่ และ อะไรแปลกๆเป็นครั้งแรกในชีวิตก็จากเตี้ยที่แหละ แกรนเคนยอน กีวี่ จิงโจ้ ไนแองการ่า มุมเบอแรง เมารี อเมซอน อานาคอนดา ปิรันย่า ไนล์ ปิรามิด ฯลฯ แต่ทั้งหมดนี้ เตี้ยอยากไปป่าอเมซอนที่สุด

เตี้ยอ่านหนังสือทุกคืน และ อ่านเยอะมาก ห้องสมุดจึงเหมือนโลกที่บรรจุความฝันที่ยิ่งใหญ่ของคนตัวเล็กที่ชื่อเตี้ย

ในรั้วบ้านอัยการมีมะม่วงอยู่หลายต้น แต่มีแค่ 3 พันธุ์ แก้ว อกร่อง และ แรด เราปีนขึ้นไปเก็บกินกันประจำ มีดเล่มหนึ่งเหน็บเอวกับใบตองห่อเกลือ ห่อกะปิ ก็เพียงพอแล้ว เตี้ยบอกว่า แก้วน่ะต้องจิ้มเกลือ อกร่องต้องจิ้มกะปิ ส่วนแรดน่ะ อะไรก็ได้ อร่อยเหมือนกันหมด ความรู้ใหม่สำหรับเด็กกรุงเทพอีกแล้ว ผมลองดู เออ มันก็จริง

วันหนึ่งเราลืมเหน็บมีดขึ้นไปด้วย ผมกำลังจะปีนลงไปเอามีด เตี้ยบอกว่าไม่ต้อง เตี้ยหักกิ่งแก่ๆเท่าหัวแม่โป้งด้วยวิธีที่ผมไม่เคยเห็น

เตี้ยบิดกิ่งก่อนครึ่งรอบแล้วกดสวนมาที่โคนกิ่ง กิ่งหักและแตกออกเป็นปากฉลามคล้ายลิ่มแหลมๆ เตี้ยเอามะม่วงดิบตะแคงให้ด้านสันอยู่ข้างบน แล้วก็เอากิ่งที่หักมาได้ จิ้มกระแทกลงไปที่สันมะม่วง คล้ายๆตอกลิ่ม แล้วบิดมะม่วง มะม่วงฉีกออกมาเป็นสองชิ้นอย่างง่ายๆ เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ผมจำติดตาจนทุกวันนี้ … นี่มันไม่มีสอนในโรงเรียนไหนแน่ๆ

เตี้ยเป็นคนที่ทำบาปขึ้นมาก ในชีวิตผมนี่ ผมทำผิดศีลข้อหนึ่งมากที่สุดก็ในช่วง 1 ปี ที่เป็นเพื่อนกับเตี้ยนี่แหละ

หลังศาลากลางมีบึงใหญ่ขนาดสักราวๆ 3 – 4 สนามฟุตบอล รอบๆบึงมีถนนลูกรังเล็กๆ ระหว่างถนนลูกรังกับขอบบึงเต็มไปด้วยหญ้ารกแฉะ รอบบึงเป็นป่าโปร่งสลับที่เห็นได้ทั่วไปในภาคอีสาน ถัดจากขอบบึงด้านไกลสุดออกไปราว 500 เมตร เป็นคุกประจำจังหวัดที่ผมกับเตี้ยไม่เคยปั่นจักรยานไปถึงเพราะมีรั้วลวดหนามกั้น

เตี้ยยิงหนังสติ๊กแม่นมาก เราไม่เคยกลับจากบึงมือเปล่าเลย ส่วนมากก็เป็นสัตว์เล็กๆที่เป็นเหยื่อหนังสติ๊กเตี้ย กิ้งก่า นก กบ เขียด หนูนา ฯลฯ อะไรพวกนี้ เมื่อเตี้ยยิงได้จะรีบเข้าไปจับแล้วปาคอทันที ผมถามว่าทำไมรีบจัง รอก่อไฟเสร็จก่อนก็ได้ จะได้สดๆ เตี้ยบอกว่า กินมันก็พอแล้วอย่าทรมานมันเลย พ่อสอนไว้

รอบบึงจะมีเบ็ดปักเป็นแนวที่ชาวบ้านเอามาปักไว้ตอนหัวค่ำ แล้วมาปลดเบ็ดตอนเช้ามืด บางวันเตี้ยชวนผมมาตอนค่ำสัก 1 – 2 ทุ่ม แอบปลดเบ็ดเอาปลาไปทำกินตัวสองตัว แล้วเกี่ยวไส้เดือนแทนปลาเอาไว้ เตี้ยบอกว่า กว่าจะเช้าเดี๋ยวก็มีปลาตัวใหม่มากินเบ็ด เราก็เหมือนไม่ได้ขโมย

“ทำไมเราไม่เอาไส้เดือนมาหลายๆตัว แล้วปลดเบ็ดไปเยอะหน่อย จะได้ไม่ต้องมาปลดเบ็ดบ่อย ที่ห้องสมุดไม่มีตู้เย็น เราก็ทำเค็มตากแห้งได้นี่นา” … ผมเคยถาม

เตี้ยบอกอย่าเก็บเลย จะกินแล้วค่อยมาเอา … เตี้ยไม่เคยยิงนก จับกบเก็บไว้กินเช่นกัน

เมนูมื้อเย็นที่เตี้ยทำริมสวนผักข้างห้องสมุด มี 2 อย่าง ไม่ต้มนึ่ง ก็ปิ้งย่าง เตี้ยไม่ทอด เตี้ยบอกว่า ไม่มีเงินซื้อน้ำมัน เตี้ยบอกว่าไม่จำเป็นต้องทอดก็ได้ เอาเงินไปซื้ออย่างอื่นที่จำเป็นดีกว่า

บ่ายวันหนึ่งขากลับออกจากบึง ผมเห็นนกเล็กจิ๋วตัวหนึ่งในระยะที่ผมคิดว่าน่าจะยิงโดน อยากลองฝีมือหน่อย จึงยกหนังสติ๊กคู่ใจขึ้นเล็ง เตี้ยปัดมือผมออก ผมฉุนนิดๆ

“นายจะกินมันเหรอ” … เตี้ยถาม

“เปล่านี่ อยากลองว่าจะโดนไหม” … ผมตอบไปตรงๆ

“ถ้าไม่กินมันก็อย่าไปฆ่ามัน” … เตี้ยพูดสั้นๆแล้วก็เดินนำกลับออกจากบึง ผมไม่อยากถามต่อ เพราะรู้ว่าเดี๋ยวเตี้ยก็ตอบว่า พ่อเราบอก

ระหว่างทางเดินกลับบ้าน ผมนึกถึงสมัยเรียนที่กรุงเทพ เด็กๆลูกผู้ดีมีการศึกษาบางคนเอาสัตว์ต่างๆมาเล่นอย่างสนุกสนานบนความทรมานของพวกมัน เอาใบสนเสียบก้นแมงปอ ปั่นจั๊กจั่นให้มึนงงแล้วให้มันเดินแข่งกัน เลี้ยงจิ้งหรีดเอามากัดพนัน เอาแมงทับใส่กล่องไม้ขีดแล้วลืมจนมันอดตาย เอาเชือกผูกขานกแล้วจูงให้มันบินเหมือนถือสายลูกโป่ง ฯลฯ

… ช่างต่างกันจริงๆกับลูกครึ่งคนชายขอบความเจริญที่แม้แต่พูดภาษาไทยกลางก็ยังไม่ชัด

ก่อนถึงหลังศาลากลางมีต้นแก้วเรียงรายเป็นรั้วธรรมชาติซ้อนรั้วไม้ระแนง ผมชอบกลิ่นดอกแก้วที่หอมเย็นๆตอนใกล้ค่ำ คิดว่าจะเก็บไปใส่ถ้วยวางไว้ใต้ไม้กางเขนที่บ้าน พอจะเอื้อมมือไปเก็บมาใส่ชายเสื้อ

“นายอย่าไปเด็ดมันเลย” … เตี้ยพูดขึ้นมาจากข้างหลัง

“ทำไมล่ะ” … ผมสะดุ้งหันไปมอง ยังไม่หายเคืองที่เตี้ยปัดหนังสติ๊กผมเมื่อครู่ใหญ่ที่ผ่านมา

“ดอกไม้มันสวยที่สุดก็ตอนที่มันอยู่บนต้น แม่เราบอก” … เตี้ยพูดลอยๆขึ้นมาเหมือนไม่ได้พูดกับผม แล้วก็เดินแซงนำหน้าผมไป …

ในวัยนั้นผมไม่เข้าใจนักหรอก แต่ไม่อยากทะเลาะกัน วันหลังผมก็แอบมาเก็บไปอยู่ดี

อาจจะเป็นเพราะเตี้ยชอบชีวิตแบบนี้จึงอยากจะไปป่าอามาซอนสักครั้ง แต่ผมก็ไม่อยากทำลายควาามฝันเตี้ยด้วยการบอกว่า เรามีปัญญาไปไกลสุดได้แค่สถานีรถไฟเท่านั้น อย่าว่าไปให้ถึงกรุงเทพเลย

อยู่กับก๋ง … เป็นชื่อหนังสืออ่านนอกเวลา ป.6 ในตอนนั้น และ ก็มีหนังเรื่องเดียวกันนี้ฉายด้วย เตี้ยยืมหนังสือจากห้องสมุดมาอ่านได้ไม่ต้องเสียตังค์ซื้อ แต่วันที่โรงเรียนจัดให้ไปดูหนังกันทั้งห้อง ทุกคนต้องเสียตังค์ เตี้ยเป็นคนเดียวที่จะไม่ได้ดู ครูพรทิพย์ไปขอความอนุเคราะหฺ์เจ้าของโรงหนังให้เป็นกรณีพิเศษ โดยครูพรทิพย์ออกให้ครึ่งหนึ่ง เตี้ยจึงได้ดูหนังพร้อมเพื่อนๆ

ตอนพักระหว่างวิชาในเช้าวันรุ่งขึ้นเตี้ยเอาห่อใบตองอวบๆมาให้ครูพรทิพย์หน้าชั้น พวกเราก็เข้ามามุงดูว่าเป็นห่ออะไร

“ขอบคุณคุณครูครับที่ออกตังค์ให้ผมดูหนัง” เตี้ยพูดพลางยื่นห่อใบตองปริศนาให้ครูพรทิพย์คนสวย

“ไม่เป็นไรหรอก” ครูพรทิพย์ยิ้มหวาน แล้วค่อยๆแกะห่อใบตอง

“กรี๊ดดดดด” … ทั้งเด็กผู้หญิง และ ครูพรทิพย์ประสานเสียงกัน ใบตอง และ สิ่งที่อยู่ในใบตองกระจายหล่นลงพื้นโต๊ะ

ในใบตองที่ดูอวบๆนั้นเป็นกะปอม(กิ้งก่า)ย่าง 2 ตัว

“ผมตัดหางให้แล้วนะครับ” … เตี้ยพูดหน้าตาเฉย เหมือนไม่ได้ยินเสียงกรี๊ด

ถ้าเตี้ยปรึกษาผมก่อน ผมคงให้เตี้ยตัดกล้วย หรือ มะละกอจากแปลงข้างห้องสมุดมาขอบคุณคุณครูแทนเจ้ากะปอมโชคร้ายสองตัวนี่

เตี้ยใช้ไม้สามง่ามจับงูได้ ผมเคยถามว่าเตี้ยทำงูเป็นไหม หมายถึงเอามาทำเป็นกับข้าวกิน เตี้ยตอบสั้นๆว่า ไม่เป็น แม่ยังไม่ได้สอน ปิดเทอมใหญ่กลับบ้าน แม่บอกว่าจะสอนทำงูให้

แต่ผมก็ไม่ได้กินเมนูงูฝีมือเตี้ย เพราะหลังปิดเทอมใหญ่ ป.6 ผมต้องกลับมาเรียนต่อชั้นมัธยมที่กรุงเทพ วันที่ผมเดินเลี้ยวขวาเข้าบ้าน เตี้ยเดินเลี้ยวซ้ายเข้าห้องสมุดหลังสอบปลายเทอม 2 เราก็ไม่ได้พูดอะไรกัน เพราะคิดว่า เดี๋ยวเปิดเทอมก็คงเจอกันอีก

ไม่มีใครสงสัยว่านั่นจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราได้เดินด้วยกัน …

หลังจากอยู่กรุงเทพได้ 2 – 3 เดือน ก็ได้ข่าวจากน้องสาวผมที่เรียนต่ออยู่ที่โรงเรียนวัดพระโตว่าครูพรทิพย์คนสวยแต่งงานกับหมอรพ.ประจำจังหวัดแล้วย้ายไปไหนก็ไม่รู้ … ทำเอาวัยรุ่นม.1 ซึม อกหักไป 5 นาที แล้วก็ไปวิ่งเล่นต่อ

เตี้ยเป็นคนแปลก … เตี้ยเป็นสิ่งสร้างที่แสดงถึงความกลมกลืนของคุณธรรมในบริบทวิถีที่อธิบายได้ยากด้วยตำราโลกสวย

  • เตี้ยไม่เด็ดดอกไม้ แต่ถ้าจะกินหนึ่งนัดต้องได้หนึ่งชีวิต จับได้แล้วปาดคอทันที
  • เตี้ยทำให้การผิดศีลข้อ 2 ดูบางเบาด้วยการเกี่ยวไส้เดือนทิ้งเอาไว้หลังจากปลดเบ็ดเอาปลาไป
  • ความกตเวฑิตาที่ใสซื่อโดยบริสุทธิ์ใจที่จะตอบแทนครูสาวด้วยกิ้งก่าย่าง
  • เตี้ยไม่อายจะขอกินขอใช้ ใครให้อะไรก็กิน ใครให้อะไรก็ใช้ เฉียดๆเนขัมบารมีข้อนึงเลยทีเดียว คือ ภิกขาจาร อยู่ได้ด้วยการขอ ซึ่งเป็นการลดอัตตาวิธีหนึ่ง
  • เตี้ยไม่เก็บไม่สะสม เด็ดกิน ขอกิน ฆ่ากิน ไปวันๆ
  • เตี้ยมีมือเย็นที่ปลูกชีวิตขึ้นโดยไม่ต้องใช้ความพยายามเลย แต่ก็เป็นมือคู่เดียวกันที่ร้อนบาปพรากชีวิตได้ง่ายเหมือนเด็ดผักจากแปลงไปกินโดยไม่ได้รู้สึกผิดแม้แต่นิดเดียว

ในบางครั้งคราวผมแอบเอาเรื่องของเตี้ยไปเล่าต่อประหนึ่งว่าเป็นเรื่องของผมเอง ทั้งๆที่ผมแค่ยืนดูเตี้ยทำ …

เรื่องของเตี้ย น่าจะจบลงตรงนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะมีคลิป utube หนึ่งถูกส่งมาในไลน์กลุ่มเพื่อนวิศวกรหลังจากเกือบครึ่งศตวรรษผ่านไป

เป็นคลิปคอนเทนต์ หรือ reality show พวกเอาไปปล่อยป่ากับมีดเล่มเดียวอะไรทำนองนั้น ซึ่งก็ไม่ได้มีอะไรใหม่ แต่ด้วยมารยาท ผมก็เปิดไปทำงานบ้านโน้นนี่ไป เผื่อมีอะไรจะได้แซวได้ออกความเห็นให้คนส่งมาดีใจว่าเราได้เปิดดูแล้วน่ะ

“We almost come to the end. What would you like to say before we end this episode” … ได้ยินแว่วๆจากคอมฯที่เปิดไว้ห่างๆ

ผู้ดำเนินรายการถามเจ้าของช่องว่ามีอะไรจะฝากผู้ชมก่อนจบคลิปนี้ไหม

เสียงตอบเป็นผู้หญิงสาว สำเนียงอเมริกันชัดแป๊ะ แต่สำเนียงไทยแบบฝรั่งพูด

“Like my daddy said, don’t eat don’t kill. Thank you … ไม่กินอย่าฆ่านะค่ะ ขอบคุณค่ะ”

ผมขนลุก ผวาจากงานที่ทำอยู่กลับมาดูจอคอมฯ …

ใช่แน่ๆ สำเนาถูกต้อง ผิวสีน้ำผึ้งเข้ม ผมหยักโศก จมูกอีสานสไตล์ … ตัวหนังสือข้างล่างจอเขียนว่า “Thai Brazilian Teen survival in Amazon” … Jenny

ผมแอบคิดว่า ไม่ใช่ไทยบลาซิลหรอก นังหนูนี่ เขมร ลาว บลาซิล

“It is better beautiful when it is on the tree” … ท้ายคลิป หนูเจนนี่ขอร้องผู้ร่วมรายการที่ขอจะเก็บดอกไม้ป่ากลับไป

เพื่อนเตี้ยมาถึงบลาซิลจริงๆ หลักฐานเชิงประจักษ์เห็นอยู่ชัดๆได้ยินกับหูเห็นกับตา

นิ้วไวเท่าความคิด ผมทักไปหาแอดมินช่องที่เชื่อว่าเป็นหลานเจนนี่ ให้ข้อมูลเฉพาะเตี้ยไปให้หลานแน่ในว่าผมไม่ใช่มิจฉาชีพ บอกให้หลานถามคุณแม่ได้เลยว่าข้อมูลนี้จริงไหม

ด้วยเทคโนโลยีที่เมื่อก่อนไม่คิดว่าจะเป็นไปได้ ไม่นานเราลุงหลานก็ได้คุยกัน

สรุปได้ใจความว่า เตี้ยเรียนไม่จบ แต่ได้ไปทำงานกับอุทยานต่างๆ เป็นลูกจ้างชั่วคราว ย้ายไปเรื่อยเกือบทั่วประเทศไทย ด้วยความที่เตี้ยมีอัธยาศัยดี มีทักษะการใช้ชีวิตในป่าแบบไม่มีใครทำได้ จึงเป็นที่ไว้ใจมอบหมายให้รับแขกต่างๆ แนะนำพื้นที่อุทยาน

แม่เจนนี่ทำงาน NGO ได้ทุนมาทำวิจัยที่อุทยานแห่งหนึ่งแถวภาคตะวันออก ก็เลยตกหลุมรักพ่อมะขามข้อเดียวจากกันทรลักษณ์ … แต่งงานกัน แล้วก็ย้ายไปอยู่บลาซิล เตี้ยเรียน กศน. เพิ่ม ได้วุฒิพอที่จะทำงาน NGO ที่เดียวกับแม่เจนนี่ ท่องโลกกว้างไปด้วยกันหลายปี จนมีเจนนี่ จึงย้ายมาปักหลักที่เมืองเล็กๆริมป่าอเมซอนอย่างที่เตี้ยฝันไว้ในวัยเยาว์ที่ห้องสมุด

เตี้ยทำได้ในที่สุด … เพื่อนไปไกลเกินกว่าสถานีรถไฟศรีสะเกษมากเลย

ข่าวร้ายสำหรับผมก็คือ เตี้ยเสียชีวิตไปแล้วจากอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อ 2 ปี ก่อน จริงๆผมก็ตะหงิดใจตั้งแต่ได้ยินเจนนี่พูดในคลิปแล้วว่า my daddy said ไม่ใช่ my daddy says … past tense ในภาษาอังกฤษมีความหมายว่า ถ้าไม่ใช่คนพูดไม่อยู่แล้ว ก็สิ่งที่พูดตอนนี้ไม่พูดแล้ว(เปลี่ยนความคิด) … ซึ่งสำหรับเตี้ย ผมไม่เชื่อว่าเป็นกรณีหลัง

ก่อนจะปิดกล้องล่ำลากัน ผมแอบเห็นอะไรแว๊บๆหลังโต๊ะเจนนี่ เลยขอให้หยิบมาให้ดูหน่อย … ลูกโลกขนาดเท่าลูกบาส ผมสังหรณ์ใจ เลยขอให้เจนนี่ผลิกให้ดูใต้ฐาน …

“ห้องสมุดประชาชน จังหวัดศรีสะเกษ” … เขียนไว้ใต้ฐานลูกโลก … ลูกโลกใบนั้นจริงๆ

เจนนี่บอกว่า พ่อเอาไปด้วยทุกที่เลย แล้วชี้ให้ดูว่า นี่ไง มีชื่อจริงคุณพ่อเขียนด้วยลายมือโย้เย้ของคุณพ่อ กับอีกชื่อหนึ่งที่คุณพ่อไม่ได้บอกว่าชื่อใคร แต่เขียนด้วยคนล่ะลายมือ

น้ำตาซึมไม่รู้ตัว ผมบอกเจนนี่ว่า นั่นชื่อจริงลุงเอง แล้วก็เป็นลายมือลุงด้วย … ผมขอให้เจนนี่เรียกผมว่า Uncle Nok นะ … แล้วเราก็ปิดกล้องวางสายกันไป

นั่งมองจอคอมฯเปล่าๆอยู่พักใหญ่ ภาพความทรงจำเก่าๆไหลมาเป็นสายน้ำ ต้นมะม่วง บึงหลังศาลากลาง วัดพระโต ริ้วดอกแก้วหลังศาลากลาง … อืม ข่าวเตี้ยนี่ต้องบอกใครสักคน

เปิดไลน์ … พิมพ์ลงไปในช่องเพื่อนที่เคยเพิ่มไว้แต่ยังไม่เคยคุยด้วย …. “ครูพรทิพย์”

… “สวัสดีครับคุณครู ผมนกนะครับ ที่เป็นนักเรียนจากกรุงเทพ มาต่อ ป.6 ที่ โรงเรียนวัดพระโต ศรีสะเกษ ครูอาจจะจำผมไม่ได้ แต่ครูน่าจะจำกะปอมย่างห่อใบตองได้ ที่กรี๊ดกันลั่นห้องน่ะครับ

เตี้ยเสียแล้วนะครับ เตี้ยเสียที่บลาซิล เรามีหลานเป็นลูกครึ่งไทยบลาซิลด้วยนะครับ ชื่อเจนนี่ …

เออ ลืมไป แล้วผมจะเล่าให้ครูฟังทำไม ป่านนี้ครูคงได้เจอเตี้ยแล้ว ครูถามรายละเอียดที่เหลืออื่นๆกับเตี้ยเองก็แล้วกันนะครับ ฝากความคิดถึงเตี้ยด้วย และ ขอโทษคุณครูด้วยนะครับ ผมเพิ่งกลับจากต่างประเทศเมื่อสัปดาห์ก่อนนี่เอง ไม่ทันได้ไปงานคุณครู ผมฝากซองทำบุญให้รุ่งโรจน์หัวหน้าห้องไปแล้วนะครับ

อ้อ อีกเรื่อง เตี้ยอาจจะยังไม่ทราบ ฝากคุณครูบอกเตี้ยด้วย เจนนี่ได้ทุนทำวิจัยวิทยานิพนธ์จบปริญญาโท มาทำเกี่ยวกับการฟื้นฟูป่าและอยู่ร่วมกันแบบยั่งยืน ที่ดอยตุง คุณแม่เจนนี่ก็มาด้วย เห็นว่าอยู่ทำวิจัย 2 เดือน ตอนกลางๆปีหน้า ฝากบอกเตี้ยไม่ต้องห่วง ผมจะดูแลเอง

รักและเคารพอย่างสูง

ศิษย์นก”

… คลิ๊ก shut down

… จอคอมฯดับ แต่ความทรงจำแจ่มไสว หยาดน้ำตาริน


นางลอย (Floating Corpse) …

shorty shorty shorty shorty

ถ้าจะซื้อของออนไลน์จาก 2 เจ้านี้อยู่แล้ว คลิ๊กลิงค์ หรือ โลโก้ ข้างล่างนี้เลยครับ ผมจะได้ค่าคอมฯเล็กๆน้อยๆสมทบทุนจ่ายค่าเช่า host server ขอบคุณครับ

(ไม่ต้องกังวลนะครับ ไม่ใช่ลิงค์ดูดเงินแน่ๆ)

https://raka.is/r/qlzXR https://raka.is/r/gP7GV

--- มีคำถามเพิ่มเติม พูดคุย เม้าส์มอย ไปต่อกันได้ที่กระดานสนทนา (webboard) นะครับ

คลิ๊กเลย

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

The Sweet Girl

ของมือสองของเฟิร์นค่ะ มีหลายชิ้นเลย ราคาดีสุดๆ (คลิ๊กที่รูปนะคะ ลิงค์จะพาไปที่ร้านค่ะ)

Fern shop

--------- คลิ๊ก - The Sweet Girl ----------