My daddy ผมถาม “พ่อไม่กลัวหรือ” พ่อตอบ “ถ้าพ่อไม่ทำแล้วใครจะทำ” – เนื่องในวันพ่อปีนี้ ขออนุญาติเอาเรื่องนี้มาแบ่งปัน เพื่อรำลึกถึงคนๆหนึ่ง คนที่ทำให้พวกเรามีเว็บไซด์นี้ได้อ่าน ได้หาความรู้กัน
My daddy
ผมถาม “พ่อไม่กลัวหรือ” พ่อตอบ “ถ้าพ่อไม่ทำแล้วใครจะทำ”
… พ่อของผม
… เขียนไว้เมื่อ วันพ่อ ปี พ.ศ. 2554
ต้องขอออกตัวว่าผมโตมากับแม่ จึงมีเรื่องราวของพ่อในความทรงจำไม่มากนัก แต่ในความทรงจำที่ไม่มากนัก
ถ้าจะซื้อของใน shopee อยู่แล้ว เข้าทางนี้เลยครับ ผมจะได้ค่าคอมฯ ถือว่าช่วยผมจ่ายค่าเช่า host server ไม่ใช่คลิ๊กดูดเงินแน่นอนครับ ไม่ต้องกังวล
… เมื่อค่อยๆคลี่ความทรงจำเหล่านั้นออกมาทีล่ะเล็กล่ะน้อย ผมต้องประหลาดใจว่า.. นั่นแหละ … ที่ทำให้ผมเป็นผมอย่างทุกวันนี้โดยที่ไม่รู้สึกตัวเลย
ตอนเป็นเด็ก ป.1
หลังวัดชานเมืองหลวง ผมนั่งตักพ่อดูดาวบนนอกชานบ้านเช่าไม้ชั้นเดียวในชุมชนแออัด
ลมพัดไป … กลิ่นน้ำครำจางๆผ่านจมูกเล็กๆของเด็กป.1 …
พ่อชี้ให้ดูดาวดวงนึงบนฟ้าในค่ำหนึ่งของคืนเดือนมืด
-------------------------------------------------------
ไม่พลาด ข่าวสาร บทความ ความรู้ ประกาศตำแหน่งงานว่าง และ อื่นๆ
กรอก ชื่อ และ อีเมล์ ในแบบฟอร์มข้างล่าง จะมีอีเมล์กลับมาให้ "ยืนยัน" นะครับ การสมัครจึงจะสมบูรณ์ ... อ้อ ... อย่าลืมดูใน junk, trash, spam box นะครับ บางทีระบบมันเอาอีเมล์ตอบกลับไปไว้ที่นั่น
พ่อบอกว่า … นั่นคือดาวฤกษ์ … “ดาวฤกษ์มีแสงในตัวเอง มันจะกระพริบ ส่วนดาวเคราะห์ไม่มีแสงในตัวเอง และมันไม่กระพริบ”
ผมรู้สึกว่า โอ้โห พ่อผมเก่งจังเลย หลายปีผ่านไปถึงรู้ว่าพ่อก็รู้แค่นั้นแหละ เพราะพ่อเป็นแค่นักกฏหมายบ้านนอก
… ไม่ใช่นักดาราศาสตร์ ไม่ใช่แม้กระทั่งนักวิทยาศาสตร์
แต่วันนั้น ทำให้ผมสนใจท้องฟ้า เลยมาถึงสนใจวิทยาศาสตร์ คณิตศาสตร์ แล้วจึงมาเป็นวิศวกร ในทุกวันนี้
… พ่อคือดาวฤกษ์ของพวกเรา
… ขอบคุณครับพ่อ …
เหลือ L สองชุด M 1 ชุด นะคร๊าบ
ตอนเป็นเด็ก ป.4
วันหนึ่งโดนแม่ตีก้น เพราะทำกางเกงขายาวสีขาวตัวใหม่เปื้อน ร้องไห้โฮ
อย่างแรก คือ เจ็บ อย่างที่สอง คือ เสียใจที่สีขาวมันเปื้อน เอาไปซักยังไงก็ไม่ขาวเหมือนเดิม
พ่อเดินมาปลอบ ลูบหัวแล้วบอกสั้นๆว่า “ยังไงๆวันนึงมันก็ไม่ขาวอย่างนี้อยู่ดีแหละ”
โอ้โห … พ่อผมนี่ฉลาดที่สุดในโลกเลย … เด็กป.4 หยุดร้องไห้ ตาสว่างกับสัจจธรรมง่ายๆหลังรอยไม้เรียว
ผมรู้สึกว่าวันนั้นทำให้ผมเป็นคนที่มีความสุขและชื่นชมกับความสวยงามของปัจจุบันแต่ไม่ยึดติดกับมัน
… เพราะวันหนึ่ง “มันก็คงไม่ขาวเหมือนเดิม” อย่างที่พ่อว่าไว้
หาบ้านให้น้องหน่อยครับ :)
ขาวจั๊วะ กอดได้ อิงได้ วางประดับได้
ปาหัวคนข้างๆก็ได้ (เวลาใช้ให้ไปล้างจานแล้วไม่ยอมไป)
… ขอบคุณครับพ่อ …
ตอนเป็นเด็ก ป.5
ไปนั่งฟังพ่อ “ว่าความ” … ไม่รู้เรื่องหรอกว่าเขาพูดอะไรกัน
แต่รู้อย่างหนึ่งว่า พ่อนิ่ง หรือ เดินไปมาช้าๆ และดูใจเย็นมาก พ่อเอาแต่ฟัง พ่อพูดน้อย แต่ทุกคำถามที่พ่อถาม อีกฝ่ายหนึ่ง(ตอนหลังผมรู้ว่าคือทนายความ) หน้าเปลี่ยนสีทุกที
วันนั้นผมรู้สึกว่าพ่อผมเก่งมากเลย และ มันทำให้ผมเลียนแบบมาดพ่อที่ นิ่ง ช้า และ ใจเย็น ทุกครั้งที่ต้องเผชิญหน้ากับความท้าทาย ความลำบาก ความสับสน ของวิกฤติในชีวิต
… ขอบคุณครับพ่อ …
ตอนเป็นเด็ก ป.5 (อีกครั้ง)
ที่บ้านเรา 5 คนแม่ลูก ชานเมืองหลวง … ในเช้าตรู่วันหนึ่ง …
พ่อกลับมาจากจังหวัดที่พ่อประจำอยู่โดยไม่ได้บอกพวกเราล่วงหน้า
ผู้มีอิทธิพลคนหนึ่งในจังหวัดจ้างมือปืนมายิงคุณอาหัวหน้าของพ่อถึงในบ้านพักหลวงของคุณอา (*)
… ยิงต่อหน้าคุณอาหญิง และ ลูกๆที่ครอบครัวพวกเรารู้จักกันดี
… 7 นัด ที่ลูกปืนเข้าเป้า … ฮ.เอาคุณอาหัวหน้าคุณพ่อมาลงที่รพ.รัฐแห่งหนึ่งในกรุงเทพ
… พ่อขึ้นรถไฟตามมาถึงในเช้าวันถัดมา
2 – 3 วันต่อมา เมื่อคุณอาปลอดภัยอยู่ที่โรงพยาบาล พ่อจะกลับไปจังหวัดนั้นเพื่อทำงานที่คุณอาทำค้างไว้ “ให้เสร็จ”
ผมถามพ่อว่า “พ่อไม่กลัวหรือ” พ่อตอบว่า “ถ้าพ่อไม่ทำแล้วใครจะทำ”
… ไม่ท้อถอยคอยสร้างสิ่งที่ควร
… ไม่เรรวนพะว้าพะวังคิดกังขา
… ไม่เคืองแค้นน้อยใจในโชคชะตา
… ไม่เสียดายชีวาถ้าสิ้นไป (**)
ในขบวนการยุติธรรมที่ซับซ้อน พ่อเป็นแค่นักกฏหมาย เป็นข้าราชการบ้านนอกจนๆ ตัวเล็กๆ แต่พ่อไม่เคยประนีประนอมในเรื่องของมนุษยธรรม และ ความถูกต้อง
นี่คือปณิธาณที่หาญมุ่ง … หมายผดุงยุติธรรมอันสดใส … (**)
ถึงแม้ว่าพ่อจะไม่ได้ลาภยศสรรเสริญและความก้าวหน้าในหน้าที่ราชการมากมายนัก
แต่ผมอยากให้พ่อรู้ว่า … พวกเราแม่ลูก เห็นและซึมซับอุดมการณ์ ความมุ่งมั่นในสิ่งที่พ่อทำอยู่เสมอ …
… จะยอมตายหมายให้เกียรติดำรง … จะปิดทองหลังองค์พระปฏิมา (**)
วันนั้นทำให้ผมเข้าใจว่าความกล้าหาญที่ถูกต้องของลูกผู้ชายคืออะไร
อันเป็นที่มาของปณิธานส่วนตัวของผมในทุกวันนี้
“A man has to do what a man has to do”
พ่อน้องเฟิร์นและน้องภัทร
เหมือนกำปั้นทุบดิน แต่มันก็มีที่มา … ที่มาจากคำตอบของพ่อในวันนั้น
… ขอบคุณครับพ่อ …
… อีก 2 ปีถัดมา มีระเบิดวางไว้ในที่จอดรถบ้านพักหลวงของพ่อ … แต่พ่อไม่เป็นอะไร
ตอนเป็นเด็ก ม.3
ในวันเดือนปี … ที่บทสรุปของการลงโทษคือไม้เรียวที่ทำด้วยหวายยาวเมตรครึ่ง …
ในวันเดือนปี … ของวัยเด็ก ม.3 ที่ทำผิดพลาดไป …
ผมกลับบ้าน … ผมบอกพ่อให้ไปช่วยคุยกับคุณครูให้ยกโทษให้
พ่อพูดอะไรต่อมิอะไรกับผมยาวมาก … แต่ผมจำได้แค่คำที่ตอนนั้นผมไม่เข้าใจ 4 คำ
“กฎเกณฑ์” – “ความถูกต้อง” – “ศักดิ์ศรี” และ คำว่า “ลูกผู้ชาย”
พ่อของผม
วันรุ่งขึ้นพ่อไปส่งผมที่โรงเรียน เพี่อที่จะยืนดูคุณครูฟาดก้นลูกชายตัวเอง
พ่อครับ …
ผมขอบคุณมากครับ … วันนี้ผมเข้าใจความหมายของคำ 4 คำนั้นแล้ว
ผมขอบคุณมากครับ … ที่วันนั้น พ่อรักษา “ศักดิ์ศรี” ของผมเอาไว้ด้วยรอยหวาย
ผมขอบคุณมากครับ … ที่วันนั้น พ่อรักษา “ความเป็นลูกผู้ชาย” ของผมเอาไว้ด้วยความเจ็บปวด
เจ็บที่ก้นของผม แต่คงไม่เท่าเจ็บที่หัวใจของคนเป็นพ่อ … “พ่อครับ ผมขอโทษ“
ผมสัญญาครับ … สัญญาว่าสิ่งที่พ่อพยายามรักษาไว้ให้ผม จะไม่มีวันสูญเปล่า …
ตอนเป็นนักศึกษาปี 1
ผมไปทำใบขับขี่ … สอบตกภาคปฏิบัติ
กลับมาบ้าน ขอให้พ่อช่วย พ่อบอกว่า “ถ้าสอบให้ผ่านเองไม่ได้ก็อย่าขับรถมันเลย”
… พ่อไม่ช่วย … ผมต้องกลับไปหัดขับใหม่และกลับไปสอบ(อีก 2 ครั้ง)จึงผ่าน
… พ่อครับ ขอบคุณครับ ที่วันนั้นพ่อไม่ช่วยผม
เสียงแม่เป็นเสียงที่คุ้นตั้งแต่ก่อนไก่ขัน จนพระจันทร์ขึ้น …
พ่อไม่เคยขัดแย้งอะไรกับแม่ พ่อบอกว่าเรื่องเล็กๆไปถามแม่ ไปให้แม่จัดการ … ผมยังไม่เคยเห็นเรื่องใหญ่สักทีตั้งแต่โตมา
… แต่ผมแอบรู้ทีหลังว่า พ่ออยู่เบื้องหลังการตัดสินใจครั้งสำคัญๆหลายๆอย่าง แม่เชื่อพ่อเสมอในเรื่องใหญ่ๆ เช่น การทำสัญญา การเป็นหนี้ และ การติดต่อราชการ
เรื่องนี้พ่อสอนให้ผมรู้ว่า หัวหน้าครอบครัวไม่จำเป็นต้องรู้และจัดการไปทุกเรื่อง
หัวหน้าครอบครัวต้องรู้จักที่จะไว้ใจ เชื่อใจ และ เคารพการตัดสินใจของคู่ชีวิต แม้บางครั้งพ่อจะไม่เห็นด้วยกับแม่ก็ตาม แต่เมื่อตกลงกันแล้วว่าเรื่องนี้ใครจัดการ ก็ต้องให้ทำไปโดยพ่อสนับสนุนอย่างเต็มที่
ส่วนเรื่องที่สำคัญมากๆ ผมจะเห็นแม่ปรึกษาพ่อเสมอ และ ถ้าจำเป็นจริงๆ คำตอบของพ่อจะเป็นคำตอบสุดท้าย ซึ่งน้อยครั้งมากๆที่พ่อใช้สิทธิ์ข้อนี้ (เหมือนว่าพ่อตกลงกับแม่ไว้ก่อนแต่งงานยังไงก็ไม่รู้)
… และที่สุดของที่สุดที่ผมเรียนรู้จากพ่อในเรื่องการเป็นหัวหน้าครอบครัว คือ
… แม้ว่าผลการตัดสินใจของแม่จะออกมาไม่เป็นอย่างที่แม่ตั้งใจไว้ พ่อจะพูดเสมอว่า “เรื่องนี้พ่อเป็นคนทำและพ่อรับผิดชอบเอง” …
… ทุกวันนี้ผมเอาประโยคนี้ของพ่อมาใช้อยู่เสมอ …
… ขอบคุณครับพ่อ …
พ่อใช้ชีวิตอย่าง “สุขนิยม” โดยเฉพาะการกินและดื่ม
ในวัน และ เวลาที่ใกล้ถึงวันที่พ่อ “หายเหนื่อย” … เราปรึกษากันว่า จะให้พ่อใช้ชีวิตในแบบที่พ่อชอบและมีความสุข แต่พ่ออาจจะอยู่กับพวกเราไม่นาน หรือ จะให้พ่ออยู่อย่างที่พ่อไม่ชอบ แต่อยู่กับพวกเราได้นานอีกหน่อย …
พวกเราสรุปว่า ไม่ควรเอาความต้องการพวกเราเป็นตัวตั้งของคำตอบ เราอยากให้พ่อมีความสุขมากที่สุดโดยการใช้ชีวิตอย่างที่พ่อต้องการ …
พ่อสร้างพวกเรามาเป็นพวกเราอย่างทุกวันนี้ พ่อเหนื่อยมามากแล้ว …
ปลาย เดือนตุลาคม ปี 2549 … พวกเราขึ้นไปรับ “พ่อ” ลงมาจากจังหวัดหนึ่งในภาคเหนือ
ที่สนามบินจังหวัดนั้น … หลังจากพนักงานส่ง “พัศดุ” ของสายการบินตรวจเอกสารเรียบร้อย…
เธอมองหน้าเศร้าๆของพวกเรา … “เสียใจด้วยนะค่ะ”
2 วันถัดมา … ที่โบสถ์เล็กๆริมฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยา … พ่อได้รับ “น้ำและดินพระราชทาน” … (***)
พ่อครับ … ขอบคุณสำหรับทุกคำสอน … ไม่ว่าด้วยการกระทำหรือคำพูด
พ่อครับ … ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง … ที่ทำให้ผมเป็นผมในวันนี้
ถึงแม้ว่าผมจะไม่เป็นผู้ชายที่ใจเย็น สุขุม รอบคอบ และเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดีเหมือนพ่อ
แต่ผมสัญญาว่า … ผมจะเป็นตัวแทนของพ่อ … ดูแลครอบครัวของพ่อต่อไป
… และที่สำคัญ ผมจะดูแลผู้หญิงที่พ่อรักให้ดีที่สุด
พ่อครับ … ผมรักพ่อ …
เขียนและเล่าไว้โดยลูกชายคนโตของพ่อ
… พ่อน้องเฟิร์นและน้องภัทร
… เขียนไว้เป็นที่ระลึกในวันพ่อแห่งชาติปี พ.ศ. 2554
(*) ปัจจุบันเป็นผู้บริหารสูงสุดของหน่วยงานราชการแห่งหนึ่ง และ ได้ชื่อว่าเป็นข้าราชการน้ำดีที่ตงฉินมากๆคนหนึ่งในวงการข้าราชการไทย
(**) บทเพลงพระราชนิพนธ์ ความฝันอันสูงสุด (เพลงพระราชนิพนธ์ลำดับที่ 43 ทรงพระราชนิพนธ์ในปี พ.ศ. 2514)
(***) คล้าย “ไฟพระราชทาน” แต่ใช้สำหรับศาสนาที่ฝังผู้ล่วงลับแทนการเผาด้วยไฟ
และอีกครึ่งหนึ่งของผู้ชายคนนี้ถูกสร้างด้วยมือ “เธอ” ผู้หญิงคนนี้ …
—> แด่เธอ … ผู้หญิงคนหนึ่ง เธอคนที่ตายแทนผมได้ …
Nong Fern daddy พ่อน้องเฟิร์นเป็นใคร บอกได้เท่าที่บอกได้ล่ะกันครับ
ถ้าจะซื้อของออนไลน์จาก 2 เจ้านี้อยู่แล้ว คลิ๊กลิงค์ หรือ โลโก้ ข้างล่างนี้เลยครับ ผมจะได้ค่าคอมฯเล็กๆน้อยๆสมทบทุนจ่ายค่าเช่า host server ขอบคุณครับ
(ไม่ต้องกังวลนะครับ ไม่ใช่ลิงค์ดูดเงินแน่ๆ)
 https://raka.is/r/qlzXR |
https://raka.is/r/gP7GV |
--- มีคำถามเพิ่มเติม พูดคุย เม้าส์มอย ไปต่อกันได้ที่กระดานสนทนา (webboard) นะครับ
คลิ๊กเลย
