My Dubai in 1989 เมื่อแรกพบเธอ … ดูไบ

• Facebook
• Twitter
• Line

My Dubai in 1989 เมื่อแรกพบเธอ … ดูไบ – วันนี้ไม่มีใครไม่รู้จัก “ดูไบ” โดยเฉพาะวันที่ “คนที่คุณก็รู้ว่าใคร” อยู่ที่นั่น (ฮา)

ในปี 1989 (ลบเลขให้ … 32 ปี ครับ) พูดตรงๆ ตอนนั้นเธออยู่ตรงไหนของแผนที่ ผมยังไม่รู้จักเลย … 555 รู้แต่ว่ามันเป็นเมืองในทะเลทรายเมืองหนึ่งเท่านั้น

https://en.wikipedia.org/wiki/Dubai

My Dubai in 1989

เมื่อแรกพบเธอ … ดูไบ

หลังจากผ่านขั้นตอน สารพัดของกระบวนการคัดเลือกเบื้องต้นเป็นวิศวกรสนาม ผมได้ตั๋วเครื่องบินเที่ยวเดียว กรุงเทพ-ดูไบ จาก สนง.บ.ว่าที่นายจ้างผมสาขากรุงเทพ รู้แต่ว่า ไปเซ็นต์สัญญาที่สาขาใหญ่ของบ. ที่นั่น จ้าง (ใช้คำว่า “ว่าที่” เพราะยังไม่ได้เซ็นต์สัญญา)

จะอยู่ดูไบ กี่วัน กี่คืน เซ็นต์สัญญา แล้วจะไปไหนต่อ ก็ไปรู้เอาที่นั่น รู้แต่ว่า ถึงสนามบินดูไบแล้วมองหาคนชูป้าย บ. ก็แล้วกัน

นึกว่าดูไบจะใหญ่โต … ความไม่ประทับใจแรกที่เครื่องลอยอยู่เหนือดูไบ คือ เฮ้ย ทุ่งกุลาร้องไห้บ้านกูยังดูดีกว่านี้

ดูไบ … ในปีนั้น เล็กจิ๊ดเดียว ราวๆอำเภอขนาดเขื่องๆบ้านนอกๆของเรา บ้านเรือนทั่วๆไปเป็นตึกสูงสุดก็ 2 ชั้น สีตุ่นๆสไตล์ตึกในทะเลทราย สนามบินก็เล็กมาก ประมาณต่างจังหวัดที่ไม่ใช่จังหวัดท่องเที่ยวบ้านเรา

มีตึกสูงมากๆอยู่ไม่กี่หลังอยู่นอกเมืองออกไป ไม่รู้ตึกอะไร จำไม่ได้

ประทับใจที่ แท๊กซี่เป็นรถเบนซ์ (ตูดกระเหรี่ยงสารขัณฑ์มีบุญได้นาบเบาะรถเบนซ์ครั้งแรกในชีวิตก็ตอนนั้น) รถไม่ติด อากาศดี๊ดี เพราะรถน้อย

โรงแรมที่พักคือ Hilton Dubai ว้าว … กระเหรี่ยง ตาโต เกิดมาไม่เคยพักโรงแรงหรูเบอร์นี้ โรงแรมอยู่ในส่วนที่เริ่ดที่สุดของ ดูไบ เรียกว่า World trade center ซึ่งก็เป็น community building (ชุมชนตึก) พื้นที่ราวๆ จุดพักรถ motor way

อาคารใน World trade center โดยมากสูง 3 ชั้น โรงแรมอยู่ในส่วนตึกที่ บ.ต่างชาติเช่า สูง 5 ชั้น … ในปี 1989 นั่นคือ ตึกสูงสุดใน Dubai World trade center !

ผมโชคดี ได้อยู่ชั้น 5 … เห็นเธอ … ดูไบ … ทั้งเมือง ที่ขนาดราวๆอำเภอต่างจังหวัดขนาดเขื่องๆอำเภอหนึ่ง … และ พระอาทิตย์ กับ ทะเลทรายสุดสายตา

ตอนเย็น ก็เป็นพระยาน้อย เอ๊ย กระเหรี่ยง ชมตลาดพื้นเมือง ไม่ต้องพึ่งรถ เดินเอาก็ถึง กลางคืน เงียบ หนาว และ จำได้ว่า กระเหรี่ยงเหงามาก ไม่มีการสื่อสารอะไรเลย ทีวีในห้องโรงแรมก็มี CNN กับ BBC ที่กระเหรี่ยงภาษาอังกฤษงูๆปลาๆในตอนนั้นพอจะฟังรู้เรื่อง ซึ่งก็มีแต่ข่าว

วันถัดมา หลังจากมื้อเช้าโรงแรมแบบฝืดคอกระเหรี่ยง ก็ไปสาขาใหญ่ของภาคพื้นตะวันออกกลางของบ. ซึ่งก็อยู่ตึกเดียวกับโรงแรม แค่ลงลิฟท์ไปเท่านั้น

ทั้งเช้า บ่าย นั่งฟัง ประวัติ ที่มาที่ไป สินค้า และ บริการ งานที่ต้องทำ แผนกต่างๆ ของบ.ว่าที่นายจ้าง … ชิวมากๆ ทั้งวันทำอยู่แค่นั้น นั่งฟัง กินมื้อเที่ยง แล้วนั่งฟังต่อ สมัยนั้น ไม่มี PowerPoint ไม่มี Projector คลิป แอนิเมชั่น สวยๆ ใช้คนยืน ย่างแผ่นใส พูดสดๆกัน

นับดูในห้องประชุมมีวิศวกรหนุ่งวัยใส (อิอิ) ผู้ร่วมชะตากรรมราวๆ 30 คนได้ สารพัดเชื้อชาติ และ สัญชาติ จนผมคิดว่า ผมอยู่ที่องค์การสหประชาชาติ

ผมมาทราบทีหลังว่า ตอนนั้นราคาน้ำมันกำลังขาขึ้นจากจุดต่ำสุด เรียกว่า ราคาน้ำมันกำลังโงหัว บ.น้ำมัน และ บ. service กำลังรีบเติมคนเข้าระบบ

วันรุ่งขึ้น ราวๆเก้าโมงเช้า หนุ่มๆ 30 ชีวิต ก็โดนต้อนเข้าห้องประชุมที่จัดโต๊ะไว้เหมือนห้องเรียนเด็กญี่ปุ่น แต่ล่ะโต๊ะมีแฟ้มหนาปึ๊กนึงวางอยู่

พนักงานฝ่ายบุคคลเข้ามาพูดอะไรประมาณว่า ให้เซ็นต์ทุกหน้า ที่มุมขวาล่าง และ หลังเครื่องหมาย x (ถ้ามี) มีเวลาอ่าน และ เซ็นต์จนถึง 11 โมง (ก็ 2 ชั่วโมง แหละ) แบบว่า ใครจะอ่านก็อ่าน 555

กระเหรี่ยงนะเหรอ แฮ่ๆ อ่านไป ก็ไม่รู้เรื่อง ถึงรู้เรื่องและไม่เห็นด้วย ก็ไม่อยากกลับบ้านมือเปล่า เอ้า ไปก็ไป ให้(กู)ไปไหนก็ไป … 10 นาที เซ็นต์เสร็จ เกือบ ร้อยหน้า มองซ้ายมองขวา เฮ้ย มีคนลุก กูลุกมั่ง 555

ยังไม่ทัน 11 โมง ทุกคนก็มากันครบ กินกาแฟ คุยกันอีกห้อง ส่วนกระเหรี่ยง พูดภาษาอังกฤษไม่คล่อง ขี้อาย ยืนหลบมุม เหงาๆเงียบๆ … แล้วก็ถูกเรียกเข้าห้องเล็กๆทีล่ะคนๆ ผมก็งงๆ เรียกไปทำอะไร

เข้าไปคนล่ะ 5 นาที คนที่เดินออกมา ถือตั๋วเครื่องบินมาคนล่ะใบๆ

ถึงคิวผม … ถึงรู้ว่า อ๋อ ไปบอกว่า จะให้ไปเข้า pre-school ที่ไหน แล้วให้ตั๋วเครื่องบิน บางคนบินบ่ายนั้น เย็นนั้น ส่วนผม บินเช้าตรู่วันรุ่งขึ้น ปลายทางคือ นครบอมเบย์ (ปัจจุบันเปลี่ยนชื่อเป็น มุมไบ) เลยได้อิงแอบน้องดูไบอีกคืน 555

ส่วนหลัง pre-school 1 เดือน แล้ว ไปเข้า school ที่ไหน (ตอนนั้นเปิดอยู่ 5 ที่ ใน 5 ทวีป) ก็ยังไม่มีใครทราบ ทุกคนไปรู้เอาตอน pre-school เสร็จ ซึ่งผมโชคดีได้เลือกว่าจะไปอะเบอร์ดีน อังกฤษ หรือ อเล็กซานเดรีย อียิปต์ กระเหรี่ยงไม่ชอบอากาศหนาว เลยเลือกไปขี่อูฐอียิปต์เล่น แบบชิวๆ

ผมมาทราบทีหลังว่า 30 คน ในวันนั้น กระจายไปกัน เกือบจะคนล่ะประเทศ คนล่ะเมือง มีบางเมืองเท่านั้นที่ได้ไปกัน 2 คน

เรียกว่า สมัยนั้นเรา go inter กันจริงๆ เราย้ายตูด ย้ายที่นอนกันเป็นว่าเล่น ไม่เหมือนสมัยนี้ที่ดาราบางคนไปเรียนภาษาที่อเมริกา 2 เดือน (ส่วนใหญ่ก็อยู่กับเพื่อนคนไทย) หรือ ไปอัดเทปที่ปักกิ่ง 2 อาทิตย์ (ซึ่งก็กินอยู่กับทีมงานจากกรุงเทพ) กลับมาก็เรียกว่า ไป go inter มาแล้ว

กลับมาที่น้องดูไบ … ตลอดเวลา 32 ปี มานี้ ผมมีโอกาสได้ไปเยี่ยมเธอเป็นพักๆ ทุกๆ 3 – 7 ปี ตามแต่ภาระหน้าที่การงาน เห็นการเจริญวัยของเธอมาตลอด

ถ้าในปี 1989 เธอเป็น เด็กหญิงที่ยังไม่ประสาโลก วันนี้ เธอน่าจะเป็นสาวงามวัย 40 ที่สะพรั่งพร้อม พร้อมที่จะรับทุกประสบการณ์ที่โลกจะมอบให้เธอ

จากเสี้ยวหนึ่งที่ผมเคยเล่าสู่กันฟังไว้ตอน “กว่าจะเป็นวิศวกรสนาม (รุ่นไดโนเสาร์)”

สำหรับเพื่อนๆที่ยังไม่เคยทราบ ก็สามารถตามไปย้อนอ่านได้ตามลิงค์ข้างล่างนี้ครับ

พ่อน้องเฟิร์นและน้องภัทร

ขั้นตอนการรับสมัคร Wireline field engineer (รุ่นไดโนเสาร์) Schlumberger

ขั้นตอนการรับสมัคร Wireline field engineer (รุ่นไดโนเสาร์) SLB

• Facebook
• Twitter
• Line