Media Myself Social Responsibility สื่อ ตัวเอง ความรับผิดชอบต่อสังคม

• Facebook
• Twitter
• Line

Media Myself Social Responsibility สื่อในมือ vs. ความเป็นตัวเอง vs. ความรับผิดชอบต่อสังคม

อันเนื่องมาจากภาพไวน์และเบียร์ที่ผมโพสต์ลงไปในเฟสบุ๊คเมื่อคราวงาน IPCT (International Petroleum Technology Conference) จึงมีกัลยาณมิตรคนหนึ่งชวนแลกเปลี่ยนมุมมองด้วยความปราถณาดี เรื่อง คนที่มีสื่อในมือ กับ ความรับผิดชอบต่อสังคม

Media Myself Social Responsibility

ผมก็เลยอยากจะหยิบยกประเด็นนี้ขึ้นมาคุยกับพวกเราด้วย คิดว่าเราแลกเปลี่ยนความเห็นก็แล้วกัน เรื่องแบบนี้ไม่มีผิดไม่มีถูก สุด scale ด้านหนึ่งก็จะเป็นกลุ่มคนที่ในสมัยผมถูกตั้งชื่อให้ว่า “พวกนักอุดมคติ” สมัยใหม่อยากจะออกๆไปในแนวๆ “พวกโลกสวย” ในขณะที่สุด scale อีกด้านก็จะเป็นพวกที่ตั้งชื่อให้ตัวเองว่า “ฉันอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริง”

ความถูกต้องที่สมบูรณ์ กับ ความผิดที่สมบูรณ์ นั้น มีจริงไหม … อืม … ให้เป็นธุระของนักปรัชญา นักการศาสนา และ อีก สารพัดนักฯ ที่จะหาคำตอบ

กลับมาเรื่องของ คนที่มีสื่อในมือ กับ ความรับผิดชอบต่อสังคม …

ในสมัยก่อนคนที่มีสื่อในมือหรือที่เรียกว่าฐานันดรที่สี่นั้นมีอยู่เป็นจำนวนจำกัด การสื่อสารก็ยังไม่กว้างขวางนัก มิติที่มองกันก็มีเพียง สื่อในมือ (อันหมายถึงจำนวนผู้บริโภคสื่อนั้น และ ระดับความบรรลุนิติภาวะของกลุ่มผู้บริโภคสื่อนั้น) กับ ความรับผิดชอบต่อสังคม ถ้าจะยกตัวอย่างสุดขั้วก็อาจจะอารมณ์ว่า เขียนข่าวให้คนอ่านทั้งประเทศ เด็กเล็ก ผู้ใหญ่ พระ เถร เณร ชี ฯลฯ เป็นคนดัง คนรู้จักชื่นชม แต่เดินข้ามถนนไปโรงพิมพ์ใต้สะพานลอยทุกวัน ทิ้งก้นบุหรี่ลงคลอง ไม่มีใครเห็น ไม่มีใครถ่ายรูปไปลงเฟสบุ๊ค

แต่ในสมัยนี้ มิติเหล่านี้เปลี่ยนไป ในความคิดของผมนั้น ไม่เพียงแต่ คนที่มีสื่อในมือ กับ ความรับผิดชอบต่อสังคม เท่านั้นในสมการของความเป็นตัวของตัวเองของเจ้าของสื่อ

ผมกำลังจะบอกว่า 4 ปัจจัยต่อไปนี้ เกี่ยวพันกันอย่างแยกไม่ออก

1. ความสามารถที่จะเป็นตัวของตัวเองของเจ้าของสื่อ (ฉันอยากจะโพสต์รูปกินเหล้า เที่ยวกลางคืน ยิงนก ตกปลา ขี้เกียจนอนตื่นสาย ข้ามถนนใต้สะพายลอย จอดรถในที่ห้ามจอด ฯลฯ) … A
2. ระดับความรับผิดชอบต่อสังคม (เป็นแบบอย่างที่ดีทุกชั่วขณะลมหายใจ) … B
3. จำนวนผู้บริโภคสื่อนั้น (คนเดียว – 10 คน – 100 คน – ล้านคน) … C
4. ระดับความบรรลุนิติภาวะของกลุ่มผู้บริโภคสื่อนั้น (พูดง่ายๆว่าระดับความสามารถในการแยกแยะและรู้สึกผิดชอบชั่วดีนั่นแหละครับ สังเกตุว่าผมไม่ใช้คำว่าระดับอายุนะครับ เพราะบางคนโตมากแล้วแต่ยังแยกแยะดีชั่วไม่ได้ก็มี) … D

ความสามารถที่จะเป็นตัวของตัวเองของเจ้าของสื่อ (A) ขึ้นอยู่กับ ระดับความรับผิดชอบต่อสังคม (B) ขึ้นอยู่กับ จำนวนผู้บริโภคสื่อนั้น(C) และ ระดับความบรรลุนิติภาวะของกลุ่มผู้บริโภคสื่อนั้น (D)

ไหนๆก็เป็นวิศวกรแล้วก็พูดจาภาษาวิศวกรว่า … A ขึ้นอยู่กับ B; B ขึ้นอยู่กับ (C และ D)

เช่น ถ้าระดับความบรรลุนิติภาวะของกลุ่มผู้บริโภคสื่อนั้นต่ำ อ่อนไหวง่าย เชื่อง่าย การศึกษาน้อย แถมมีจำนวนมากมาย —> เจ้าของสื่อต้องมีระดับความรับผิดชอบต่อสังคมค่อนข้างสูง —> เจ้าของสื่อนั้นก็ไม่อาจจะเป็นตัวของตัวเองได้มากนัก จะแสดงอะไรออกไปในที่สาธารณะก็ต้องดูให้ดีๆ โดยเฉพาะที่ในปัจจุบันที่มือถือมีกล้องถ่ายรูปและต่อเน็ทได้

หรือ ถ้าจำนวนผู้บริโภคสื่อนั้นไม่มาก และ ระดับความบรรลุนิติภาวะของกลุ่มผู้บริโภคสื่อนั้นสูง —> เจ้าของสื่อก็ไม่ต้องมีระดับความรับผิดชอบต่อสังคมมากนัก เพราะสังคมที่สื่อเขากระทบนั้นแข็งแรงและมีปริมาณไม่มาก —> เจ้าของสื่อนั้นก็สามารถเป็นตัวของตัวเองได้มากหน่อย เพราะผู้บริโภคสื่อมีความสามารถในการแยกแยะและรู้สึกผิดชอบชั่วดี

ในโลกแห่งความเป็นจริงนั้นคงจะมาขีดเส้น 4 องค์ประกอบนี้ยาก จะวัดเป็น กิโลกรัม นิวตัน เป็น ลิตร เป็นถัง เป็นเกวียน ก็คงลำบาก ว่าอะไรแค่ไหน ควรทำอย่างไร

แล้วสำหรับผมล่ะในฐานะที่เป็นเจ้าของสื่อเล็กๆ มีคนอ่านที่ผมเขียนเห็นที่ผมโพสต์แค่วันล่ะราวๆ 2000 คน ผมเชื่อว่าระดับความบรรลุนิติภาวะของกลุ่มผู้บริโภคสื่อของผมค่อนข้างสูงทีเดียว รู้ดีชั่ว ถูกผิด ได้ด้วยตัวเอง (หุหุ ผมมองพวกเราในแง่ดีเกินไปหรือเปล่า 555 🙂 )

คุณว่าผมน่าจะมีระดับความรับผิดชอบต่อสังคมแค่ไหน และ เป็นตัวของตัวเองได้แค่ไหน … 😛

นักอุดมคติโลกสวยก็จะบอกในทำนองว่า “ในฐานะที่เราเป็นส่วนหนึ่งของสังคม คนเราควรจะทำดีโดยการรับผิดชอบต่อสังคมอย่างสูงสุดในทุกๆขณะลมหายใจเข้าออกและในทุกๆสถานการณ์ไม่ว่าจะมีคนเห็นเรามากน้อยแค่ไหน สังคมแข็งแรงแค่ไหน การพยายามทำความดีของเราควรจะเป็นอิสระจากปัจจัยภายนอก” …

อืม … ผมก็ไม่เถียงหรอกครับ ถ้าพูดแบบนั้น พูดอีกก็ถูกอีกอ่ะครับ 1+1 ก็เท่ากับ 2

ทฤษฎีการใช้ชีวิตของผมง่ายๆครับ …

เวลาผมนั่ง(โดยเฉพาะตอนนั่งทานข้าว)พุงผมจะป่องออกหน่อย ผมก็จะแอบคลายเข็มขัดออกรูนึง เวลาผมต้องออกงานค็อกเทลที่มักจะเดินถือแก้วไวน์ฉายไปโฉบมา พุงจะแฟ๊บลง หรือ ขึ้นเวทีเป็นพิธีกร ผมก็จะรัดเข็มขัดเข้าไปอีกรูนึง ถ้าผมอยู่บ้านชิวๆสบายๆ ผมก็ใส่กางเกงขาสั้นขอบเอวยางยืดครับ …

• Facebook
• Twitter
• Line