Journey Management – Is It just a common sense?

• Facebook
• Twitter
• Line

Journey Management – Is It just a common sense? – เป็นความโชคดีของผมที่ได้เริ่มชีวิตการทำงานในอุตสาหกรรมนี้กับ บ. ที่เป็นมืออาชีพ บ. หนึ่ง ที่เรียกได้ว่าเป็นตักศิลาของอุตสาหกรรมก็ว่าได้

ที่ว่าเป็นตักศิลา ก็เพราะว่า บ. นี้มีระบบการคัดสรรคนที่ดีมาก ผลิตคนออกมามากมาย แต่มักจะอยู่กับ บ. ได้ไม่นาน 555 คือ เก่งผลิตคนคุณภาพ แต่รักษาคนคุณภาพเอาไว้ไม่ค่อยอยู่

หนึ่งในความรู้ความสามารถและทัศนคติที่ผมได้จาก บ. นั้น คือ เรื่องความปลอดภัย ครับ

การทำงานแบบสากลๆ ทำให้เราพบว่า หลายๆเรื่องที่บ้านเรา อยู่กัน ทำกัน โดยใช้สิ่งที่เรียกว่า สามัญสำนึกนั้น (common sense) เมื่อนำมารวบรวม จัดระบบใหม่ มีขั้นมีตอน หมวดหมู่ มีสถิติ งานวิจัย รองรับ ก็เป็นเรื่องที่น่าสนใจ และ ลดอุบัติเหตุได้อย่าง จริงจัง คงเส้นคงว่า แทนที่จะขึ้นอยู่กับสามัญสำนึก หรือ วิจารณญานส่วนบุคคล

Journey Management

วันนี้จะมาชวนคุยเรื่องนี้แหละ เรื่องการเดินทาง

อย่างที่ทราบๆ งานพวกเราชีพจรลงเท้ากันเยอะ เดินทางบ่อยมาก รถ เรือ เครื่องบิน รถไฟ ฯลฯ

ลองคิดง่ายๆนะครับว่า ถ้าส . อา. หนึ่ง เราจะพาครอบครัวขับรถ หรือ ขึ้นเครื่องบิน และ เช่ารถขับ ไป ต่างจังหวัด เราก็ต้องวางแผนการเดินทางใช่ไหมครับ

สามัญสำนึกบอกเราว่า รถที่ขับ หรือ เช่ามา ต้องมีขนาดพอกับคนเดินทาง สภาพรถต้องดี มายางอะไหล่ เครื่องมือช่างพื้นฐาน มีประกัน จะจอดพักตรงไหนเข้าห้องน้ำ ยืดแข้งยืดขา คืนก่อนเดินทางก็ต้องไม่นอนดึก ไม่ดื่มแอลกอฮอล์ เบอร์โทร์ฉุกเฉินระหว่างทาง แผนที่ ทางลัด ฯลฯ

นั่นแหละครับ Journey management (JM) แบบบ้านๆ

พอมาทำงานแบบ 100 พ่อ 1000 แม่ มันก็นะ บางคนก็บอก โอ้ย เยอะไป เท่านี้พอ บางคนก็บอก เน้นตรงนั้นมาก เบาตรงนี่ดีกว่า

JM เข้ามาจัดระเบียบ จัดหมวดหมู่ จัดลำดับความสำคัญ (ของส่วนต่างๆที่ปกติแล้วเราจะยำๆมั่วๆใส่กล่องเดียวกันหมด)

จัดออกมาแล้วก็ดูหรูหราหมาเห่า เป็นหลักสูตรเป็นเรื่องเป็นราว ทำตามแล้วไม่หลงลืมอะไร

ก่อนเดินทาง มีอะไรต้องทำบ้าง เตรียมโน้นนี่ ขออนุญาติโน้นนี่ ฯลฯ

Journey Management and Trip Planning

ตอนเดินทาง มีรายการต้องตรวจสอบอะไร (check list) ถ้าต้องเปลี่ยนแปลงอะไรนาทีสุดท้าย ต้องทำอย่างไร ต้องรายงานใคร ฯลฯ

เดินทางเสร็จแล้วต้อง ปิดจ๊อบ check in อย่างไร รายงานใคร ฯลฯ

ประเด็นที่ JM ให้ความสนใจเป็นพิเศษ คือ เรื่องความปลอดภัย และ ความเสี่ยง

จำได้ว่าตอนเข้าเรียนเรื่องนี้ ผู้ฝึกอบรมถามในห้องว่า จะลดความเสี่ยงจากการเดินทางโดยรถยนต์ได้อย่างไร ให้ตอบทีล่ะคน

ตรวจสภาพรถบ้างล่ะ ไม่ดื่มแอลกอฮอล์บ้างล่ะ ตรวจสอบเส้นทางบ้างล่ะ ฯลฯ

ผู้อบรมบอกว่า เลิี่ยงเดินทางได้จะดีที่สุด (ฮา) คือ ไม่ต้องเดินทาง โทรฯเอาได้ไหม ถ่ายรูปส่งมาได้ไหม ควบคุมทางไกลได้ไหม ฯลฯ

เออ ก็จริง ใช่ป่ะ … ถ้าเลี่ยงไม่ได้จริงๆ ค่อยเดินทาง นั่นแหละปฐมบท

แล้วก็ไล่ไปเรื่อยๆทีล่ะเรื่องๆว่า ความเสี่ยงในเรื่องต่างๆ คือ อะไร ลดความเสี่ยงได้อย่างไร ทำให้หมดไปได้ไหม หมดไม่ได้ก็ลดโอกาสเกิด ลดโอกาสเกิดไม่ได้ก็กันผลกระทบให้เบาที่สุด ไม่ได้อะไรเลยโอนย้ายไปผลเสียหายไปให้คนอื่นรับไปได้ไหม ฯลฯ

เสร็จแล้วเมื่อเข้าใจปรัชญาเนื้อหา การตีความ ฯลฯ ทั้งหมดก็มาจบที่ รายการที่ต้องติ๊กๆ แบบฟอร์มที่ต้องใช้กรอก ขออนุญาติเดินทาง

ปัญหาหนึ่งของการบังคับใช้ JM คือ คนเรามันชิน ทำอะไรบ่อยๆซ้ำๆก็คิดว่า ตัวเองเชี่ยวชาญ ก็ไม่ค่อยทำตาม JM เท่าไร

เราเรียกอาการนี้ในภาษาอังกฤษว่า complacency แปลตามตัวอักษรว่า ความพึงพอใจ ซึ่งไม่ค่อยตรงเท่าไร ผมอยากใช้คำว่า สะดวกสบาย (comfort zone) เอาง่ายๆก็ ประมาท นั่นแหละ

อย่าว่าแต่คนอื่นเลย ผมจัดกระเป๋ามาทำงานที่ 28 วัน จำได้ว่า เดินทางครั้งแรกที่มานี่ มีรายการติ๊กๆ check list ยาวเหยียด กลัวลืมโน้นนี่ รอบต่อๆมา รายการติ๊กก็สั้นลงๆ เหลือแต่ที่สำคัญๆ หนหลังๆนี่ไม่ทำรายการติ๊กๆเลย แล้วไง ผลก็ลืมโน้นลืมนี่ ขาดความสะดวกสะบายไปหลายๆเรื่อง

นั่นตัวอย่างที่ลืมแล้วไม่เป็นไร แต่ลองนึกว่า ถ้านักบินก่อนบินขึ้น ลืมโน้นลืมนี่ล่ะ นักบินถึงต้องมี check list คุ้นเคยแค่ไหน บินมาร้อยๆรอบ ก็ต้องนั่งไล่กัน ระหว่างนักบินกับนักบินผู้ช่วย และ หอบังคับการบิน

JM ก็เช่นกันครับ ผู้บริหารหน่วยงานจะต้องเอาจริงเอาจังกวดขั้นกันเข้มๆบ่อยๆ

• Facebook
• Twitter
• Line