สิ่งที่หายไป ...
ผมสังเกตุว่ามีสิ่งหนึ่งที่หายไปในยุคสมัยนี้ เมื่อเราต้องย้ายไปทำงานต่างประเทศ เพราะการสื่อสารเราดีขึ้น มีไลน์กลุ่ม มีกูเกิล มีสื่อโลกออนไลน์
สิ่งนั้นคือ new comer note ...
มโนกันหน่อยครับ 35 ปี ก่อน เราไม่มีอินเตอร์เน็ท ไม่มีอีเมล์ หรูสุด คือ โทรฯต่างประเทศนาทีละหลายบาท และ ไม่ทุกบ้านที่มีโทรศัพท์
เวลาได้รับมอบหมายให้ไปทำงานต่างประเทศ เราได้แค่ตั๋วเครื่องบิน จดหมายกระดาษแนะนำตัวจากต้นทาง ให้ไปรายงานตัวที่เมืองนั้นเมืองนี้กับหัวหน้างานคนใหม่ ได้สรุปย่อจากฝ่ายบุคคล เช่น การเดินทาง ลมฟ้าอากาศ ใครมารับ เบอร์โทรฯฉุกเฉิน เงินสดเบิกล่วงหน้า เป็นอะไรที่แบบพื้นๆมากๆ
เราไม่รู้เลยว่า เมืองนั้นอากาศเป็นอย่างไรในวันที่เราไป ตกรถไฟ ตกเครื่องบิน จะทำอย่างไร เป็นต้น
สมมติว่าเราไปถึงสนง.ปลายทาง คุยกับหัวหน้าคนใหม่เกี่ยวกับเรื่องงานเรียบร้อย กลับมาที่พัก ที่เรามักเรียก บ้านคนโสด หรือ bachelor house ซึ่งมักจะเป็นบ้านหลังใหญ่ หลายห้องนอน มีส่วนกลางร่วมกัน หรือ อพาร์เม้นท์ อยู่ใกล้ๆกัน
ถ้าเป็นสมัยนี้ เราก็ไถมือถือ ก็รู้แล้วว่า จะไปกินที่ไหร เที่ยวที่ไหน เบียร์มีกี่ยี่ห้อ ราคาเท่าไร เป็นกระป๋อง หรือ ขวด
สมัยนั้น สิ่งที่เราเห็นคือ สมุดเล่มหนึ่งบนโต๊ะห้องนั่งเล่นส่วนกลางของบ้าน นั่นแหละ ที่พึ่งพิงของเรา ... มันคือ new comer note
แน่นอนแหละว่าที่สำนักงานเขาก็บอกแหละว่าอะไรอย่างไร การกินการอยู่ ไปขึ้น ฮ. ที่ไหน กี่โมง แต่หนึ่งคือเราจำไม่หมด สองคือมันก็คร่าวๆมากๆ
ใน new comer note จะมีรายละเอียดที่คนก่อนๆเขียนเอาไว้ เริ่มต้นมักจะเป็นพิมพ์ไว้โดยฝ่ายบุคคลไม่กี่แผ่น ที่ที่เหลือ เป็นลายมือ เขียนต่อๆกัน คล้ายๆ log book หรือ ปูมเดินเรือ
ไปดูกันในนั้นมีอะไรบ้าง ... (แน่นอนว่า ไม่มีในเอกสารสรุปของฝ่ายบุคคลแน่นวล แต่จำเป็นต่อการดำรงชีพอย่างมีคุณภาพยามไกลบ้าน)
แลกเงินตลาดมืดได้ที่ไหน ติดต่อใคร เบอร์โทรฯ แผนที่ อัตราแลกเปลี่ยนเท่าไร
สิ่งบันเทิงกลางคืนท่านชายโสด มีตัวเลือกอะไร อยู่ที่ไหน ราคาเท่าไร อะไรน้องนางทำได้ อะไรที่น้องนางไม่ทำให้ คนไหนชื่ออะไรบริการดี ทิปกันเท่าไร บลาๆ แน่นอน มีเบอร์โทรฯคนเชียร์แขก หรือ แม่เล้า พ่อเล้า
ร้านอาหารตามเชื้อชาติ สัญชาติ ร้านไทย จีน เกาหลีเวียดนาม ผับไอริช ฯลฯ
แอร์โฮสเตสสายการบินไหน พักอยู่โรงแรมไหน พวกเธอๆไป hang out กันที่ไหน ฯลฯ
ซุปเปอร์มาร์เก็ตหรือ ตรอกซอกซอย ที่ขายอาหารต่างชาติ ที่ซื้อมาปรุงเองได้ เช่น ร้านไหนขายหมู (ในประเทศที่ไม่กินหมู) ร้านไหนขายบะหมี่จีน วัตถุดิบ เครื่องปรุงหายาก เป็นต้น
เหล้านอก ยาสูบนำเข้า บุหรี่นอก ซิก้าร์ และ กัญชา มีขายที่ไหน
เบอร์สั่งปิ่นโต สั่งอาหาร สั่งไปรับของ ซื้อของ ฯลฯ พูดง่ายๆ เกร็บ ไลน์แมน สมัยนี้แหละ ที่ปลายสายพูดภาษาอังกฤษได้ เบอร์ไหนมีอะไรบริการ ราคาเท่าไร
สายเกย์ สายไบ มีชุมนุม ชมรมที่ไหน ติดต่อใครอะไรอย่างไร
พฤติกรรม 18 มงกุฏ มีที่ไหน มาในรูปแบบไหน
และ ฯลฯ
เมื่อมี 5 จี มีการสื่อสาร มีโลกสังคมออนไลน์ new comer note ก็เปลี่ยนไป จากกระดาษ จากลายมือ ไปอยู่บนอีเมล์ เว็บไซด์ของฝ่ายบุคคล ซึ่งบอกเลย จืดชืดมาก
เวลารุ่นเก๋าๆที่ทัน new comer note แบบดั่งเดิมมาเจอกัน ก็อดระลึกความหลังกันไม่ได้ตามประสาที่พวกเราก็เป็นชิ้นส่วนประวัติศาสตร์หนึ่ง ที่พวกเราเองก็จะหายไปเหมือน new comer note เช่นกัน
(log in แล้ว comment กันได้เลยครับ ถ้ายังไม่ลงทะเบียนก็ลงทะเบียนกันน้าาา แป๊บเดียว ใช้แค่ชื่อเล่น กับ password จะได้เม้าส์มอยกันได้)
log in
registration
สิ่งที่หายไป ...
ผมสังเกตุว่ามีสิ่งหนึ่งที่หายไปในยุคสมัยนี้ เมื่อเราต้องย้ายไปทำงานต่างประเทศ เพราะการสื่อสารเราดีขึ้น มีไลน์กลุ่ม มีกูเกิล มีสื่อโลกออนไลน์
สิ่งนั้นคือ new comer note ...
มโนกันหน่อยครับ 35 ปี ก่อน เราไม่มีอินเตอร์เน็ท ไม่มีอีเมล์ หรูสุด คือ โทรฯต่างประเทศนาทีละหลายบาท และ ไม่ทุกบ้านที่มีโทรศัพท์
เวลาได้รับมอบหมายให้ไปทำงานต่างประเทศ เราได้แค่ตั๋วเครื่องบิน จดหมายกระดาษแนะนำตัวจากต้นทาง ให้ไปรายงานตัวที่เมืองนั้นเมืองนี้กับหัวหน้างานคนใหม่ ได้สรุปย่อจากฝ่ายบุคคล เช่น การเดินทาง ลมฟ้าอากาศ ใครมารับ เบอร์โทรฯฉุกเฉิน เงินสดเบิกล่วงหน้า เป็นอะไรที่แบบพื้นๆมากๆ
เราไม่รู้เลยว่า เมืองนั้นอากาศเป็นอย่างไรในวันที่เราไป ตกรถไฟ ตกเครื่องบิน จะทำอย่างไร เป็นต้น
สมมติว่าเราไปถึงสนง.ปลายทาง คุยกับหัวหน้าคนใหม่เกี่ยวกับเรื่องงานเรียบร้อย กลับมาที่พัก ที่เรามักเรียก บ้านคนโสด หรือ bachelor house ซึ่งมักจะเป็นบ้านหลังใหญ่ หลายห้องนอน มีส่วนกลางร่วมกัน หรือ อพาร์เม้นท์ อยู่ใกล้ๆกัน
ถ้าเป็นสมัยนี้ เราก็ไถมือถือ ก็รู้แล้วว่า จะไปกินที่ไหร เที่ยวที่ไหน เบียร์มีกี่ยี่ห้อ ราคาเท่าไร เป็นกระป๋อง หรือ ขวด
สมัยนั้น สิ่งที่เราเห็นคือ สมุดเล่มหนึ่งบนโต๊ะห้องนั่งเล่นส่วนกลางของบ้าน นั่นแหละ ที่พึ่งพิงของเรา ... มันคือ new comer note
แน่นอนแหละว่าที่สำนักงานเขาก็บอกแหละว่าอะไรอย่างไร การกินการอยู่ ไปขึ้น ฮ. ที่ไหน กี่โมง แต่หนึ่งคือเราจำไม่หมด สองคือมันก็คร่าวๆมากๆ
ใน new comer note จะมีรายละเอียดที่คนก่อนๆเขียนเอาไว้ เริ่มต้นมักจะเป็นพิมพ์ไว้โดยฝ่ายบุคคลไม่กี่แผ่น ที่ที่เหลือ เป็นลายมือ เขียนต่อๆกัน คล้ายๆ log book หรือ ปูมเดินเรือ
ไปดูกันในนั้นมีอะไรบ้าง ... (แน่นอนว่า ไม่มีในเอกสารสรุปของฝ่ายบุคคลแน่นวล แต่จำเป็นต่อการดำรงชีพอย่างมีคุณภาพยามไกลบ้าน)
แลกเงินตลาดมืดได้ที่ไหน ติดต่อใคร เบอร์โทรฯ แผนที่ อัตราแลกเปลี่ยนเท่าไร
สิ่งบันเทิงกลางคืนท่านชายโสด มีตัวเลือกอะไร อยู่ที่ไหน ราคาเท่าไร อะไรน้องนางทำได้ อะไรที่น้องนางไม่ทำให้ คนไหนชื่ออะไรบริการดี ทิปกันเท่าไร บลาๆ แน่นอน มีเบอร์โทรฯคนเชียร์แขก หรือ แม่เล้า พ่อเล้า
ร้านอาหารตามเชื้อชาติ สัญชาติ ร้านไทย จีน เกาหลีเวียดนาม ผับไอริช ฯลฯ
แอร์โฮสเตสสายการบินไหน พักอยู่โรงแรมไหน พวกเธอๆไป hang out กันที่ไหน ฯลฯ
ซุปเปอร์มาร์เก็ตหรือ ตรอกซอกซอย ที่ขายอาหารต่างชาติ ที่ซื้อมาปรุงเองได้ เช่น ร้านไหนขายหมู (ในประเทศที่ไม่กินหมู) ร้านไหนขายบะหมี่จีน วัตถุดิบ เครื่องปรุงหายาก เป็นต้น
เหล้านอก ยาสูบนำเข้า บุหรี่นอก ซิก้าร์ และ กัญชา มีขายที่ไหน
เบอร์สั่งปิ่นโต สั่งอาหาร สั่งไปรับของ ซื้อของ ฯลฯ พูดง่ายๆ เกร็บ ไลน์แมน สมัยนี้แหละ ที่ปลายสายพูดภาษาอังกฤษได้ เบอร์ไหนมีอะไรบริการ ราคาเท่าไร
สายเกย์ สายไบ มีชุมนุม ชมรมที่ไหน ติดต่อใครอะไรอย่างไร
พฤติกรรม 18 มงกุฏ มีที่ไหน มาในรูปแบบไหน
และ ฯลฯ
เมื่อมี 5 จี มีการสื่อสาร มีโลกสังคมออนไลน์ new comer note ก็เปลี่ยนไป จากกระดาษ จากลายมือ ไปอยู่บนอีเมล์ เว็บไซด์ของฝ่ายบุคคล ซึ่งบอกเลย จืดชืดมาก
เวลารุ่นเก๋าๆที่ทัน new comer note แบบดั่งเดิมมาเจอกัน ก็อดระลึกความหลังกันไม่ได้ตามประสาที่พวกเราก็เป็นชิ้นส่วนประวัติศาสตร์หนึ่ง ที่พวกเราเองก็จะหายไปเหมือน new comer note เช่นกัน
(log in แล้ว comment กันได้เลยครับ ถ้ายังไม่ลงทะเบียนก็ลงทะเบียนกันน้าาา แป๊บเดียว ใช้แค่ชื่อเล่น กับ password จะได้เม้าส์มอยกันได้)
log in
registration
