ข้อดีของการเดินทาง คือ ได้เห็นทั้งเรื่องที่ดี และ ไม่ดี เป็นประสบการณ์ชีวิต รอบที่แล้วเจอเรื่องน่าเอามาเล่าสู่กันฟังระหว่างรอเข้าใช้บริการห้องรับรองพิเศษ (ที่เรียกติดปากว่า เล้าจ์น) ของสายการบินกาต้าร์ ที่สุวรรณภูมิเรานี่แหละ
ผมยืนรอตรวจเอกสารเข้าเล้าจ์นอยู่ในลำดับที่สาม ลำดับแรกเป็น ชายกลางคน มากับผู้สูงอายุนั่งรถเข็น (wheel chair) ที่ไม่ทราบสถานะความสัมพันธ์กับชายคนดังกล่าว เพราะไม่ได้ใช้ภาษาอังกฤษคุยกัน และ ผู้สูงอายุนั้นใส่ชุดดำคลุมมิดเว้นเพียงลูกตา 2 ดวง
ชายกลางคนมีเรื่องโต้เถียงรุนแรงกับพนักงานต้อนรับเล้าจ์นเป็นภาษาอังกฤษ โดยมีพนักงานฝึกงานยืนอยู่ข้างๆ
ผมจับใจความได้ว่า ทั้งคู่เดินทางชั้นประหยัด แต่ชายกลางคนมีบัตรอะไรสักอย่างของสายการบินที่ใช้เข้าเล้าจ์ได้ ชายดังกล่าว ต่อรองว่า ขอให้ผู้สูงอายุนั่งรถเข็นเข้ามาด้วย โดยให้นั่งเฉยๆ ไม่ต้องเสิร์ฟอะไร และ จะไม่ขออะไร พนักงานต้อนรับปฏิเสธด้วยเหตุผลสิทธิ์เฉพาะตัวของบัตร และ เหตุผลความปลอดภัยสนามบิน
ชายคนดังกล่าว ขอเปลี่ยนเป็น ให้ผู้สูงวัยรถเข็นเข้า ส่วนเขาไม่เข้า รอข้างนอก พนักงานต้อนรับก็ไม่อนุญาติ ด้วยเหตุผลเดิม
ชายคนดังกล่าวก็โมโหมากขึ้นไปอีก ขอคุยกับผู้จัดการเล้าจ์น ซึ่ง พนักงานก็ไปตามมา ผู้จัดการดูอายุไม่เท่าไร สำหรับผม คือ เป็นเด็กเลยแหละ ก็รับมือได้ดี ใจเย็น และ เป็นมืออาชีพ ต้องขอชมเลยว่าโดนฝึกมาดี
เมื่อไม่ได้อย่างที่ต้องการ ชายดังกล่าวก็เรียกร้องหาผู้จัดการที่สูงขึ้นๆไปที่ภาษาเดียวกับเขาได้ (ซึ่งไม่ใช่ภาษาอังกฤษ) แน่นอนว่า คำตอบคือ ไม่มี
ผู้ที่เข้าคิวรอเข้าลำดับสอง เป็นคู่ชายชาติเดียวกับผู้รอเข้าลำดับหนึ่ง เข้ามาผสมโรง เพราะต้องการเหมือนกัน คือ ชายคนหนึ่งมีตั๋วชั้นธุรกิจ เข้าเลาจ์นได้ แต่อีกคน เป็นชายเหมือนกันแต่อ่อนวัยกว่า ที่ความสัมพันธ์สุ่มเสี่ยงข้อหาฉกรรจในบางสังคมของบางประเทศ ชายอ่อนวัยกว่ามีตั๋วชั้นประหยัด ชายที่มีตั๋วชั้นธุรกิจขอต่อรองให้ชายอ่อนวัยกว่าเข้าด้วยกัน โดนสัญญว่าจะไม่ขออะไรใช้ขออะไรทาน ขอเข้าไปนั่งด้วยเฉยๆเหมือนกัน
เหตุการณ์กลายเป็น 2 รุม 1 ... รุมกินโต๊ะพนักงาน เสียงเริ่มดัง จากที่ดังอยู่แล้ว แต่โชคดี หรือ ประสบการณ์ของสายการบินก็ไม่รู้ ที่ทำจุดรับเช็คอินเข้าเล้าจ์นเป็น 2 ชั้น คือ ต่อให้เสียงดังก็มิดชิดอยู่ในส่วนต่อระหว่างเล้าน์กับทางเดินข้างนอก พูดง่ายๆคือ คนเดินข้างนอกก็ไม่ได้ยิน ผู้โดยสารที่อยู่ในเล้าจ์นก็ไม่ได้ยิน เรียกว่า ออกแบบห้องมาดี
พนักงานเสนอว่า เล้าจ์นนี้เข้าได้เฉพาะผู้มีสิทธิ์ แต่ด้วยความจำเป็นพิเศษ เช่น ผู้ติดตามที่สูงอายุ เขาสามารถโอนผู้สูงอายุ ไปเข้าอีกเล้าจ์นพิเศษหนึ่งได้ฟรี (ปกติเสียเงิน) หรือ จะไปทั้งคู่ก็ได้ฟรีด้วย (สำหรับผม ผมว่าโอเคแล้วนะ)
แต่ด้วยทิฐิ หรือ อะไรไม่ทราบ ชายกลางคน และ อีกคนที่ต่อคิว ไม่ยอม จะขอให้ผู้ติดตามเข้าด้วยกันที่เล้าจ์นี้เท่านั้น
ผมยืนดูห่างๆ ดูว่า พนักงาน 3 คน โดยเฉพาะเด็กที่เป็นหัวหน้า จะรับมืออย่างไร ... อดทึ่งไม่ได้ว่า เด็กตัวนิดเดียว รับมือมนุษย์ลุง 3 คน กับ มนุษย์ป้า อีก 1 ได้ อย่างนิ่ง มีสติ มืออาชีพมากๆ จนทั้งลุงๆ และ ป้ารถเข็น ต้องล่าถอยไป
สุดท้าย ก็ได้เข้ามาใช้สิทธิ์เฉพาะคนที่มีสิทธิ์เท่านั้น โดยเข้าไปฟาดงวงฟาดงา กับพนักงานอื่นในเล้าจ์นอีกประปราย ซึ่งก็ต้องชมเชยพนักงานในเล้าจ์นอีกที่ฝึกมาดีมาก ใจเย็น ยิ้มแย้ม พยายามผ่อนหนักให้เป็นเบาไปได้ ฮึ่ม เป็นผมนะ เจอแม่ไม้มวยไทยพี่บัวขาวไปแล้ว 555
ความเห็นส่วนตัวของผมนะ ผมเดินทางมาเยอะ ไม่ใช่ครั้งแรกที่เห็นเหตุการณ์แบบนี้ พูดเลย คนจำพวกนี้นะ ส่วนใหญ่ ต่อรองแล้ว ได้คืบจะเอาศอก แล้วดราม่า กดดัน
ที่เคยเห็นมากับตา คือ พอพนักงานหน้างานอลุ่มอล่วยให้เข้าไปได้ 2 คน คนแถม (ผู้ติดตาม) ก็จะเริ่มขอโน้นขอนี่ จากที่ตอนแรกบอกว่าจะขอนั่งเฉยๆเป็นเพื่อนคนที่มีสิทธิ์
โดยมาคนแถมจะเป็น ผู้สูงอายุ พิการเล็กน้อย เด็กเล็ก ฯลฯ ก็จะเริ่มงองแง ถามหามนุษยธรรม น้ำใจ เริ่มจากขออะไรเล็กๆน้อยๆ เช่น น้ำเปล่า ทิชชู ขอเข้าห้องน้ำ พอขอได้ ก็จะเขยิบเป็นเครื่องดื่ม อาหารว่าง ไปจน full package บลาๆ ซึ่งก็มักจะเสียงดัง เรียกร้องความสนใจ รบกวนผู้ใช้บริการอื่นในพื้นที่เดียวกัน กดดันจนพนักงานต้องให้นั่นแหละ จะให้ออกจากเล้าจ์นก็ไม่ได้ เพราะให้เข้ามาแล้วนิ ก็ต้องเลยตามเลย
เหตุการณ์แบบนี้ เกิดได้บ่อยในเล้าจ์นของเจ้าป้าเรานี่แหละ เพราะธรรมเนียมไทยเรา ใจอ่อน เอื้อเฟื้อ ขี้สงสาร อะไรให้ได้ก็ยอมให้ จนถูกเอาเปรียบจากผู้โดยสายที่ไม่รู้จักเคารพกฏเกณฑ์
ก็ต้องเข้าใจว่าบางเชื้อชาติ บางวัฒนธรรม ไม่มีคำว่ากฏเกณฑ์เท่าไร เพราะทุกอย่างสำหรับเขาคือการต่อรอง เขาโตมากับการต่อรองทุกกฏในประเทศเขาจนชิน เขาเลยนึกว่าจะใช้วิธิเดียวกันได้ในโลกกว้าง
ก็นำมาแบ่งปันนะ ผมไม่ได้ระบุว่าเป็นเชื้อชาติใดศาสนาใน เพราะผมเชื่อว่า ทุกชาติศาสนาภาษา มีทั้งคนดีและคนโหล่ยโท่ย ต้องว่ากันเป็นคนๆไป ไม่ด่าหรือชมแบบเหมาเข่ง
(log in แล้ว comment กันได้เลยครับ ถ้ายังไม่ลงทะเบียนก็ลงทะเบียนกันน้าาา แป๊บเดียว ใช้แค่ชื่อเล่น กับ password จะได้เม้าส์มอยกันได้)
log in
registration
ข้อดีของการเดินทาง คือ ได้เห็นทั้งเรื่องที่ดี และ ไม่ดี เป็นประสบการณ์ชีวิต รอบที่แล้วเจอเรื่องน่าเอามาเล่าสู่กันฟังระหว่างรอเข้าใช้บริการห้องรับรองพิเศษ (ที่เรียกติดปากว่า เล้าจ์น) ของสายการบินกาต้าร์ ที่สุวรรณภูมิเรานี่แหละ
ผมยืนรอตรวจเอกสารเข้าเล้าจ์นอยู่ในลำดับที่สาม ลำดับแรกเป็น ชายกลางคน มากับผู้สูงอายุนั่งรถเข็น (wheel chair) ที่ไม่ทราบสถานะความสัมพันธ์กับชายคนดังกล่าว เพราะไม่ได้ใช้ภาษาอังกฤษคุยกัน และ ผู้สูงอายุนั้นใส่ชุดดำคลุมมิดเว้นเพียงลูกตา 2 ดวง
ชายกลางคนมีเรื่องโต้เถียงรุนแรงกับพนักงานต้อนรับเล้าจ์นเป็นภาษาอังกฤษ โดยมีพนักงานฝึกงานยืนอยู่ข้างๆ
ผมจับใจความได้ว่า ทั้งคู่เดินทางชั้นประหยัด แต่ชายกลางคนมีบัตรอะไรสักอย่างของสายการบินที่ใช้เข้าเล้าจ์ได้ ชายดังกล่าว ต่อรองว่า ขอให้ผู้สูงอายุนั่งรถเข็นเข้ามาด้วย โดยให้นั่งเฉยๆ ไม่ต้องเสิร์ฟอะไร และ จะไม่ขออะไร พนักงานต้อนรับปฏิเสธด้วยเหตุผลสิทธิ์เฉพาะตัวของบัตร และ เหตุผลความปลอดภัยสนามบิน
ชายคนดังกล่าว ขอเปลี่ยนเป็น ให้ผู้สูงวัยรถเข็นเข้า ส่วนเขาไม่เข้า รอข้างนอก พนักงานต้อนรับก็ไม่อนุญาติ ด้วยเหตุผลเดิม
ชายคนดังกล่าวก็โมโหมากขึ้นไปอีก ขอคุยกับผู้จัดการเล้าจ์น ซึ่ง พนักงานก็ไปตามมา ผู้จัดการดูอายุไม่เท่าไร สำหรับผม คือ เป็นเด็กเลยแหละ ก็รับมือได้ดี ใจเย็น และ เป็นมืออาชีพ ต้องขอชมเลยว่าโดนฝึกมาดี
เมื่อไม่ได้อย่างที่ต้องการ ชายดังกล่าวก็เรียกร้องหาผู้จัดการที่สูงขึ้นๆไปที่ภาษาเดียวกับเขาได้ (ซึ่งไม่ใช่ภาษาอังกฤษ) แน่นอนว่า คำตอบคือ ไม่มี
ผู้ที่เข้าคิวรอเข้าลำดับสอง เป็นคู่ชายชาติเดียวกับผู้รอเข้าลำดับหนึ่ง เข้ามาผสมโรง เพราะต้องการเหมือนกัน คือ ชายคนหนึ่งมีตั๋วชั้นธุรกิจ เข้าเลาจ์นได้ แต่อีกคน เป็นชายเหมือนกันแต่อ่อนวัยกว่า ที่ความสัมพันธ์สุ่มเสี่ยงข้อหาฉกรรจในบางสังคมของบางประเทศ ชายอ่อนวัยกว่ามีตั๋วชั้นประหยัด ชายที่มีตั๋วชั้นธุรกิจขอต่อรองให้ชายอ่อนวัยกว่าเข้าด้วยกัน โดนสัญญว่าจะไม่ขออะไรใช้ขออะไรทาน ขอเข้าไปนั่งด้วยเฉยๆเหมือนกัน
เหตุการณ์กลายเป็น 2 รุม 1 ... รุมกินโต๊ะพนักงาน เสียงเริ่มดัง จากที่ดังอยู่แล้ว แต่โชคดี หรือ ประสบการณ์ของสายการบินก็ไม่รู้ ที่ทำจุดรับเช็คอินเข้าเล้าจ์นเป็น 2 ชั้น คือ ต่อให้เสียงดังก็มิดชิดอยู่ในส่วนต่อระหว่างเล้าน์กับทางเดินข้างนอก พูดง่ายๆคือ คนเดินข้างนอกก็ไม่ได้ยิน ผู้โดยสารที่อยู่ในเล้าจ์นก็ไม่ได้ยิน เรียกว่า ออกแบบห้องมาดี
พนักงานเสนอว่า เล้าจ์นนี้เข้าได้เฉพาะผู้มีสิทธิ์ แต่ด้วยความจำเป็นพิเศษ เช่น ผู้ติดตามที่สูงอายุ เขาสามารถโอนผู้สูงอายุ ไปเข้าอีกเล้าจ์นพิเศษหนึ่งได้ฟรี (ปกติเสียเงิน) หรือ จะไปทั้งคู่ก็ได้ฟรีด้วย (สำหรับผม ผมว่าโอเคแล้วนะ)
แต่ด้วยทิฐิ หรือ อะไรไม่ทราบ ชายกลางคน และ อีกคนที่ต่อคิว ไม่ยอม จะขอให้ผู้ติดตามเข้าด้วยกันที่เล้าจ์นี้เท่านั้น
ผมยืนดูห่างๆ ดูว่า พนักงาน 3 คน โดยเฉพาะเด็กที่เป็นหัวหน้า จะรับมืออย่างไร ... อดทึ่งไม่ได้ว่า เด็กตัวนิดเดียว รับมือมนุษย์ลุง 3 คน กับ มนุษย์ป้า อีก 1 ได้ อย่างนิ่ง มีสติ มืออาชีพมากๆ จนทั้งลุงๆ และ ป้ารถเข็น ต้องล่าถอยไป
สุดท้าย ก็ได้เข้ามาใช้สิทธิ์เฉพาะคนที่มีสิทธิ์เท่านั้น โดยเข้าไปฟาดงวงฟาดงา กับพนักงานอื่นในเล้าจ์นอีกประปราย ซึ่งก็ต้องชมเชยพนักงานในเล้าจ์นอีกที่ฝึกมาดีมาก ใจเย็น ยิ้มแย้ม พยายามผ่อนหนักให้เป็นเบาไปได้ ฮึ่ม เป็นผมนะ เจอแม่ไม้มวยไทยพี่บัวขาวไปแล้ว 555
ความเห็นส่วนตัวของผมนะ ผมเดินทางมาเยอะ ไม่ใช่ครั้งแรกที่เห็นเหตุการณ์แบบนี้ พูดเลย คนจำพวกนี้นะ ส่วนใหญ่ ต่อรองแล้ว ได้คืบจะเอาศอก แล้วดราม่า กดดัน
ที่เคยเห็นมากับตา คือ พอพนักงานหน้างานอลุ่มอล่วยให้เข้าไปได้ 2 คน คนแถม (ผู้ติดตาม) ก็จะเริ่มขอโน้นขอนี่ จากที่ตอนแรกบอกว่าจะขอนั่งเฉยๆเป็นเพื่อนคนที่มีสิทธิ์
โดยมาคนแถมจะเป็น ผู้สูงอายุ พิการเล็กน้อย เด็กเล็ก ฯลฯ ก็จะเริ่มงองแง ถามหามนุษยธรรม น้ำใจ เริ่มจากขออะไรเล็กๆน้อยๆ เช่น น้ำเปล่า ทิชชู ขอเข้าห้องน้ำ พอขอได้ ก็จะเขยิบเป็นเครื่องดื่ม อาหารว่าง ไปจน full package บลาๆ ซึ่งก็มักจะเสียงดัง เรียกร้องความสนใจ รบกวนผู้ใช้บริการอื่นในพื้นที่เดียวกัน กดดันจนพนักงานต้องให้นั่นแหละ จะให้ออกจากเล้าจ์นก็ไม่ได้ เพราะให้เข้ามาแล้วนิ ก็ต้องเลยตามเลย
เหตุการณ์แบบนี้ เกิดได้บ่อยในเล้าจ์นของเจ้าป้าเรานี่แหละ เพราะธรรมเนียมไทยเรา ใจอ่อน เอื้อเฟื้อ ขี้สงสาร อะไรให้ได้ก็ยอมให้ จนถูกเอาเปรียบจากผู้โดยสายที่ไม่รู้จักเคารพกฏเกณฑ์
ก็ต้องเข้าใจว่าบางเชื้อชาติ บางวัฒนธรรม ไม่มีคำว่ากฏเกณฑ์เท่าไร เพราะทุกอย่างสำหรับเขาคือการต่อรอง เขาโตมากับการต่อรองทุกกฏในประเทศเขาจนชิน เขาเลยนึกว่าจะใช้วิธิเดียวกันได้ในโลกกว้าง
ก็นำมาแบ่งปันนะ ผมไม่ได้ระบุว่าเป็นเชื้อชาติใดศาสนาใน เพราะผมเชื่อว่า ทุกชาติศาสนาภาษา มีทั้งคนดีและคนโหล่ยโท่ย ต้องว่ากันเป็นคนๆไป ไม่ด่าหรือชมแบบเหมาเข่ง
(log in แล้ว comment กันได้เลยครับ ถ้ายังไม่ลงทะเบียนก็ลงทะเบียนกันน้าาา แป๊บเดียว ใช้แค่ชื่อเล่น กับ password จะได้เม้าส์มอยกันได้)
log in
registration
