The more you shout the more you get
The more you shout the more you get
... โพสต์วันนี้อาจจะไม่ค่อยแสดงถึงทัศนคติบวกในการทำงานเท่าไร แต่เป็นประสบการณ์ตรงสั่งสมมา อย่างน้อยก็จากหลายสิบปีในงานสนาม
เริ่มเลย ... ผมก็เหมือนเด็กน้อยไทยแลนด์แดนออฟสไมล์ ใครให้ทำอะไรก็ทำ ไปไหนก็ไป ทำอย่างไรก็ทำ มีอะไรก็ใช้ มีอะไรก็ทำ โดยคิดว่าระบบจะมีสิ่งต่างๆรองรับการทำงานของเราอย่างถูกต้องและเป็นธรรม ... พูดง่ายๆว่า ไม่หือไม่อือ นั่นแหละ
ไม่นานผมก็เริ่มสังเกตุว่า ทำไมคนนั้นได้อย่างนี้ คนนี้มีอันนั้น ทั้งๆที่ก็ทำงานมาด้วยกัน ทำไมเราไม่ได้ ทำไมเราไม่มี
ผมเริ่มทำงานในสนามครั้งแรก เหมือนโดนโยนลงทะเลใหญ่ ทั้งๆที่ยังว่ายน้ำไม่แข็ง และ อายุยังน้อย ... ไม่มีซ้อมให้ลงสระเล็ก สระใหญ่ หรือ แม่น้ำ วันแรกก็โดนโยนลงทะเลเปิดเลย
รอบตัวบนแท่นเจาะ ไม่มีคนไทยสักคน ... กลับมาฝั่ง ฐานปฏิบัติการก็ไม่มีอีก (สมัยนั้น ไม่มีอินเตอร์เน็ทนะ ลืมวีดีโอคอล อีเมล ไลน์ ไปได้เลย)
ผมไม่ใช่เด็กจบนอก เป็นเด็กเนิร์ดไทยๆ 100% จะถามจะขออะไรก็คิดแล้วคิดอีก เพราะภาษาอังกฤษก็ป้อแป้ๆ สั่งอาหารยังต้องเปิดดิกชั่นนารี่ สั่งสเต๊ก จะเอาแบบดิบ ก็ยังสั่งเป็น raw (จริงๆต้องสั่งว่า rare) บ๋อยก็ทำหน้างงๆว่าไอ้กระเหรี่ยงนี่มันจะเอาอะไรว่ะ
พูดได้สั่งงานได้ ถามได้ตอบได้ ก็เฉพาะเรื่องในงาน ถ้าออกนอกเรื่องงานก็เหมือนแรงงานต่างด้าวหัดพูดไทย ความมั่นใจลงเหวไปตั้งแต่คิดจะพูด ... เรื่องจีบสาวไม่ต้องพูดถึง เขียนตัวเลขใส่ฝ่ามืออย่างเดียว (ฮา)
พอมีงานสังคมในหมู่วิศวกรเวลาไปอบรม ผมก็ถือแก้วเบียร์หลบมุม เพราะคุยกับใครไม่รู้เรื่อง ภาวนาให้งานมันจบเร็วๆ
นั่นแหละผมเมื่อ 35 - 36 ปีก่อน
ดังนั้น การจะให้ไปเรียกร้องโน้น เถียงนี่ ต่อรองนั่นนี่ กับคนนั้นคนนี้ โดยเฉพาะกับหัวหน้างาน กับ ลูกค้า ลืมไปได้เลย
แรงบันดาลใจผลิกชีวิตผมในเรื่องนี้ คือ ใครรู้ไหมครับ ... กะหรี่พัทยา ... พูดแบบไม่อาย
ผมคิดของผมเองตอนนั้นว่า เฮ๊ย ผู้หญิงพวกนี้ ไม่มีแม้การศึกษาดีๆ และ พื้นฐานภาษาอังกฤษ แต่ต้องหาลูกค้าฝรั่งแข่งกัน ในสภาวะแวดล้อมที่โหดร้ายกว่าผมเยอะ ทำไมพวกนางอยู่รอดได้ (ที่ไม่รอด อ่อนแอก็แพ้ไป ก็คงมีแหละ)
เทียบกันจริงๆ ผมว่า พวกนาง กับ หน่วยซีล ก็ไม่น่าจะต่างกันเท่าไรในแง่ที่ต้อง บรรลุภารกิจ และ ต้องรอด
พวกนางหาลูกค้า เรียกร้อง ต่อรอง ยังชีพ สื่อสาร ด้วยศัพท์ภาษาอังกฤษที่นางรู้ไม่ถึง 50 คำ
แล้วทำไมผมจะไม่กล้าอย่างนางบ้าง ...
นั่นแหละ จุดเริ่มของความหน้าด้านของผม ... ผมเริ่ม ขอ เรียกร้อง ต่อรอง ถามหาความถูกต้อง ชอบธรรม ให้กับตัวเอง จากคนรอบข้าง หัวหน้า ลูกน้อง ลูกค้า ฯลฯ ก็ด้วยภาษาอังกฤษที่ป้อแป้ๆนั่นแหละ แต่เดี๋ยวสักพักมันก็ดีขึ้นมาเอง 555
ผมหวนกลับมาคิดว่า ถ้าตอนนั้น ผมมีอินเตอร์เน็ท มีวีดีโอคอล มีไลน์ มีกูเกิลแปลภาษา มีมือถือที่แปลภาษาพูดได้เกือบจะสดๆ ผมจะพัฒนาความกล้าได้เร็วขนาดนั้นไหม ...
อย่างไรก็ตาม ข้อเท็จจริงก็คือ (อย่างน้อยก็ในงานสนาม) ไม่มีอะไรลอยมาอำนวยความสะดวก ความชอบธรรม ความถูกต้องให้เราฟรีๆ โดยเราไม่เรียกร้องขอ หรอกครับ ...
ทัศนคติที่ไม่ถูกต้องนัก แต่ก็เป็นเช่นนั้นของมัน คือ ถ้าใครเงียบ แปลว่าเขามีความสุขสบายในความเป็นอยู่และการทำงานดี ก็ปล่อยไป ไม่ต้องไปถามให้ความสนใจว่า เอ๊ย คุณต้องการอะไรไหม สบายดีหรือเปล่า เพราะถ้าเขาต้องการเดี๋ยวเขาก็บอกเอง
ในมุมที่เราเป็นหัวหน้างานสมัยใหม่ นานๆทีปีล่ะหนสองหนก็พอ เห็นลูกน้องคนไหนมันไม่ค่อยพูดอะไร ขออะไร บ่นอะไร ก็เรียกมันมาจับเข่าคุย หรือ ถ้าให้ดีเลี้ยงเบียร์มัน ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบกัน ทั้งเรื่องงานและเรื่องส่วนตัว
อย่าลืมว่า คำว่า subordinate ภาษาอังกฤษความหมายมันแห้งๆ แต่แปลเป็นไทยว่า "ลูกน้อง" คือ เป็นทั้ง ลูก หรือ เป็น น้อง ... ถามไถ่ทุกข์กันบ้างไรบ้าง เราตัวหัวหน้าอาจจะไม่ได้ช่วยอะไรได้มากหรอก เพราะไอ้เรามันก็ลูกน้องเขาอีกทีเหมือนกัน แต่ก็เป็นหน้าที่เราที่ต้องทำ
อย่างน้อยที่สุด ช่วยอะไรมันไม่ได้ มันลาออก ก็จะได้เตรียมหาแผนสำรองหาคนทำงานแทนมันได้ทัน หรือ ในสมัยนี้ อาจจะเป็นการป้องปราม ไม่ให้มันไปโพสต์แฉในสื่อออนไลน์ให้เข้าใจผิด เดือดร้อนไปทั้ง บ. แล้วเราในฐานะหัวหน้ามัน ตูดร้อนด้วยแน่ๆ
ในทางกลับกัน เมื่อเราสวมหมวกลูกน้อง ถ้าเราอยากได้อะไร อยากปรับปรุงอะไร อย่างน้อยที่สุด ก็พูดออกมาตามลำดับขั้นบังคับบัญชา ตามช่องทาง และ โอกาสที่มี และ หลายๆครั้งก็ต้อง พูดหลายๆครั้ง หลายๆโอกาส และ หลายๆช่องทาง ... The more you shout the more you get ครับ 555
(log in แล้ว comment กันได้เลยครับ ถ้ายังไม่ลงทะเบียนก็ลงทะเบียนกันน้าาา แป๊บเดียว ใช้แค่ชื่อเล่น กับ password จะได้เม้าส์มอยกันได้)
