Cost of Safety จะบริหารจัดการอย่างไร มองเขา มองเรา (ก็ไม่ต่างกัน)

• Facebook
• Twitter
• Line

Cost of Safety จะบริหารจัดการอย่างไร มองเขา มองเรา (ก็ไม่ต่างกัน) – อ่านเจอข่าวนี้ครับ แล้วก็หวนนึกถึงว่า เอ๊ะ ในงานของเราเองก็ไม่ต่างกัน

ก็เลยอยากเอามาเล่า แลกเปลี่ยนความเห็นและมุมมองกัน

https://www.komchadluek.net/news/regional/461612

Cost of Safety

จะบริหารจัดการอย่างไร มองเขา มองเรา (ก็ไม่ต่างกัน)

ถ้ามีเวลาก็ไปอ่านเนื่อข่าวในลิงค์ได้ครับว่าเป็นไงมาไง มีรายละเอียดที่น่าสนใจทีเดียว

แต่ถ้าขี้เกียจอ่าน ผมก็จะสรุปย่อๆประมาณนี้ครับ

ระบบคำนวนปริมาณน้ำมันขั้นต่ำให้นักบินผิดพลาด (ในกรณีนี้ตามข่าวนะ ผิดพลาดที่คนคำนวนเส้นทางไม่เหมาะสม คือ ลากเส้นตรงจากจุด เอ ไป บี จำนวนน้ำมันที่ใช้เลยน้อยกว่าความเป็นจริง) ทำให้เกือบไม่พอที่จะเอาเครื่องลงได้อย่างปลอดภัย

ระบบการเติมน้ำมันเครื่องบินเปิดโอกาสให้นักบินใช้ดุลยพินิจเรียกน้ำมันสำรองเกินกว่าที่ระบบแนะนำได้ โดยปริมาณที่เรียกเพิ่มนั้นมีผลต่อการประเมินการทำงาน (KPI Key Performance Indicator) ของนักบิน

ฝั่งการบินไทยก็ออกมาให้ข่าวอีกด้าน ไปอ่านกันได้ครับ เพื่อความสมดุลของข้อมูล

https://www.thansettakij.com/content/business/472605

เป็นอย่างที่ทราบๆ การบินไทยก็ออกมาให้ข่าวว่า ระบบ นั้นดีแล้ว ถูกต้องแล้ว อิงมาตราฐานสากล ใครๆเขาก็ใช้กัน ซึ่งผมก็เชื่อว่าจริงตามนั้น ของแบบนี้ จะยกตัวเลขมาชุ่ยๆได้ไง

ในงานของเรา

งานของเรามีอะไรที่คล้ายๆเทียบๆเคียงได้เหมือนกันครับ

สิ่งที่ระบบของการบินไทย และ นักบิน ทำนั้น เราเรียกรวมๆว่า ปัจจัยความปลอดภัย ฟังแล้วงง ภาษาที่คุ้นกว่าคือ safety factor ถ้ายังไม่อ๋ออีก ก็ กันเหนียว เผื่อๆไว้ นั่นแหละ

ในการออกแบบทางวิศวกรรม แล้ว สร้างอะไรขึ้นมาสักอย่าง ไม่ว่าจะสร้างจรวดไปดวงจันทร์ หรือ แม้แต่ ทำขนมจีนขาย ก็ต้องมีการ คิดคำนวนเผื่อเอาไว้ทั้งนั้น

เผื่อไว้มาก = ต้นทุนเยอะ

ใช่ครับ เป็นความจริงที่หนีไม่พ้น ในบ.ใหญ่ๆที่มีระบบการทำงานดีๆ จะต้องมีวิธีคำนวนค่า “เผื่อไว้” อย่างชัดเจน เพื่อควบคุมต้นทุนการทำธุรกิจ อย่างที่การบินไทยออกมาแจง คือ ถูกต้อง

ผมออกแบบหลุมน้ำมัน ก็มีค่าเผื่อเหมือนกัน ท่อกรุผมก็จะหนากว่า น้ำโคลนผมก็จะหนักกว่า และ อื่นๆ ที่จะเกินๆไว้เพื่อความปลอดภัยทางวิศวกรรม แน่นอนว่า หลุมผมก็จะแพงขึ้น

พอเห็นความเหมือนกันหรือยังครับระหว่างการทำงานของเรากับกรณีนักบินในข่าว มันก็คือ safety factor นั่นเอง

บ.ที่ผมทำงานอยู่ก็มีระบบที่กำหนดไว้เลยว่า ค่าคำนวนทางวิศวกรรมทุกอย่าง มีมาตราฐานค่าเผื่อนี้เท่าไร คำนวนอย่างไร อิงมาตราฐานอะไร เหมือนการบินไทยออกมาแจงเป๊ะ

ที่เหมือนเป๊ะระหว่างบ.ผมกับการบินไทยอีกอย่างก็ คือ หลังจากทำตามระบบไว้ขั้นสุดท้าย ก็ยังเปิดให้เป็นดุลยพินิจ และ ประสบการณ์ ของวิศวกร (หรือนักบิน ในกรณีการบินไทย) ผู้รับผิดชอบสามารถปรับลดหรือเพิ่มค่าเผื่อนี้ได้

แปลว่า ดุลยพินิจ ประสบการณ์ วิจารณญาน ของผู้รับผิดชอบ เป็นส่วนหนึ่งของระบบ

ด้วยสมการที่บอกว่า เผื่อเยอะ = ต้นทุนสูง ฝ่ายบริหารจัดการเลยต้องเอา “ดุลยพินิจ ประสบการณ์ วิจารญาน” มาให้คะแนนประเมินการทำงานของผู้รับผิดชอบงานนั้นๆด้วย ไม่งั้นผมกับนักบินก็เผื่อกันตามใจชอบ ต้นทุนบ.ก็บานเบอะ

พอเห็นหรือยังครับว่า ระบบมันอีหลักอีเหลือ ขัดแย้งกันเอง

ผลกระทบ

ตรงนี้ที่ต่างกันระหว่างผม กับ นักบิน สำหรับผม ถ้าเหนียวที่ไม่ควรเหนียว หรือ คำนวนพลาด อยากได้หลุมราคาถูก ตอนประเมินผลงานจะได้เริ่ดๆ อาจจะหลุมพัง ระเบิด ไฟไหม้ คนตาย

แต่คนที่ตายก็ไม่ใช่ผม อย่างเก่งก็เพื่อนร่วมงานที่รักที่สนิท ไม่ใช่ญาติพี่น้องผม

ทรัยพ์สินของบ. สิ่งแวดล้อมที่เสียหาย แหล่งกักเก็บที่สูญเสียกำลังการผลิต ชื่อเสียงของบ. เหล่านี้แน่นอนว่ามูลค่าอาจจะมหาศาล แต่ถ้าผมพิสูจน์ได้ว่าผมไม่ได้เลินเล่อ ทำตามตำราระเบียบคู่มือของบ.เป๊ะ หัวหน้าผมก็เซ็นต์อนุมัติการออกแบบ ผมก็รอด

ถ้าผมเลินเล่อ ประมาท ในการออกแบบ ผม และ หัวหน้าผม ก็ตกงาน หรือ ติดคุก ก็ว่ากันไป

แต่ผมไม่ตาย ลูกเมียผมก็ยังอยู่ ผมได้อยู่ดูวันที่ลูกผมประสบความสำเร็จในชีวิต ได้อุ้มหลาน บลาๆ

ชื่อผมอาจจะโดนขึ้นบัญชีหนังหมา ไม่มีใครจ้างออกแบบหลุมน้ำมัน แต่ออกจากคุก ผมก็ไป ทำสวน เปิดร้านกาแฟ เลี้ยงหลาน ได้

แม้ชีวิตคนที่ตายเพราะหลุมระเบิดจะไม่สามารถกู้คืนได้ แต่ทรัยพ์สิน ชื่อเสียง ของบ. สิ่งแวดล้อมที่เสียหาย แหล่งกักเก็บที่สูญเสียกำลังการผลิต … สิ่งเหล่านี้เยียวยา แก้ไข ฟื้นคืนได้ ที่สำคัญ คนในสังคมส่วนใหญ่ก็ลืมไป

แต่สำหรับนักบิน ถ้าเขาไม่เผื่อจนเขามั่นใจได้ มันหมายถึงเขาไม่ได้กลับบ้าน ไม่ได้กลับมาดูลูกรับปริญญา ไม่ได้มีโอกาสได้อุ้มหลาน

ผู้บริการการบินไทย จะยอมนั่งเครื่องบินที่ถูกคำนวนปริมาณน้ำมันโดยระบบที่ไม่ต้องใช้คนเลยไหมครับ พึ่งระบบที่ออกแบบมาและมาตราสากลอย่างเดียวเลย ห้ามนักบินใช้วิจารญาน ระบบให้มาเท่าไร ก็ take off เลย

ผมกำลังบอกว่า สำหรับงานผมนั้น อาจจะยุติธรรมที่เอาราคาหลุมที่ออกแบบได้มาเป็นส่วนหนึ่งของตัวชี้วัดผลงาน แต่สำหรับงานที่ผลกระทบสูงๆต่อผู้ที่ทำงานนั้น ไม่ยุติธรรมเท่าไร

ถามกลับแรงๆ

คำถามหนึ่งที่คาใจผมก็คือ ถ้าบ. หรือ การบินไทย เชื่อมั่นในระบบ และ มาตราฐานที่อ้างกันมายาวยืดตามข่าวนั่น แล้วทำไมยังเปิดให้นักบิน (หรือ ผม ในกรณีออกแบบหลุม) สามารถพิจารณาเรียกปริมาณน้ำมันเพิ่มได้จากระบบที่แนะนำไว้

แสดงว่า การบินไทย และ บ.ผม เห็นคุณค่าของ ดุลพินิจ วิจารณญาน และ ประสบการณ์ของนักบิน และ พวกผม จริงไหมครับ

ดังนั้น เมื่อเราเห็นคุณค่าของอะไรแล้ว ทำไมเราไปลดทอนมันลงเสีย ด้วยการเอามันมาให้คะแนนที่ขัดแย้งกับคุณค่าที่เราให้มัน … เห็นป่ะครับ คิดดีๆ มันขัดกันในหลักการโดยสิ้นเชิง

กลับมาอีกนิดที่การทำงานของผม ผมจะไม่อ่อนข้อ “ค่าเผื่อ” ให้ในเรื่องราคาหลุม ถ้าความผิดพลาดหมายถึงชีวิตคน จัดเต็มข้อไปเลย ผมจะอ่อนข้อ “ค่าเผื่อ” ให้หลุมราคาย่อมเยาว์ลง ถ้าผลกระทบเป็นอย่างอื่นที่ไม่ใช่ชีวิตคน

จบนะ …

• Facebook
• Twitter
• Line