วันที่อดีตของปัจจุบัน มาพบกันที่สวนรถไฟ …
10 กันยายน พ.ศ. 2560
เช้าวันอาทิตย์นี้ ก็เหมือนกับทุกๆเช้าวันอาทิตย์ที่ผมมาวิ่งที่สวนจตุจักรตามวงจรชีวิตเดิมๆ ถ้าผมรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อเช้าจะเป็นแบบนั้น ผมมีทางเลือกอยู่ 2 ทาง … ไม่ออกมาวิ่งเสียเลย หรือ ผมจะไม่วิ่งออกนอกเส้นทางมาที่สวนรถไฟ
วันที่อดีตของปัจจุบัน มาพบกันที่สวนรถไฟ …
เช้าวันนี้ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับขาของผม มันพาผมเลี้ยวขวาผ่านพิพิธภัณฑ์รถไฟ ข้ามถนนกำแพงเพชร 3 เข้ามาที่สวนวชิรเบญจทัศ หรือ ที่เรียกกันติดปากว่าสวนรถไฟ …
… นานแค่ไหนแล้วนะที่ทางแยกนั้นไกลไปจากปัจจุบัน … ทางแยกของกาลอดีต
ถ้าวงจรชีวิตหมุนไปอย่างที่มันควรจะเป็น ความห่างไกลของทางแยกอดีตกับถนนของวันนี้น่าจะทำให้เราสองคนมีหลานที่อยู่ในวัยเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัย
… ขาพาปัจจุบันของผมวิ่งมาพบกับอดีตที่สามแยกหนึ่งในสวนรถไฟ … สามแยกที่ผมวิ่งผ่านไปไม่รู้กี่ร้อยครั้งมาแล้ว
… ช่องทางที่เราต่างคนต่างวิ่งมา พาเราให้มาบรรจบวิ่งในช่องทางเดียวกัน เฉกเดียวกับช่องเวลาของห้วงอดีตหนึ่ง
เราแค่ยิ้มกว้างให้กัน …
เราแค่วิ่งไปด้วยกัน …
ผมไม่แน่ใจนักว่าเธอจำผมได้ไหม แต่นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญ …
… ความเงียบของสายลมแผ่วระลอกผ่าน เป็นเพียงเสียงเดียวที่หูผมได้ยิน
… หรือว่าโลกหยุดหมุน
“เธอต้องไปอยู่หอเหรอ อยู่ไหน ไกลไหม” ฉันถามเธอ หลังจากรู้ว่าเธอสอบเอนทรานซ์ติดวิทยาลัยพยาบาลแห่งหนึ่ง
“เฮ้ย … มีชื่อตำบลนี้ด้วยเหรอ ใครบ้าเอายามาตั้งชื่อเป็นตำบล” … ฉันแซวหลังจากที่รู้ว่าหอปี 1 คณะพยาบาลของเธออยู่ที่ตำบลศาลายา
… ฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันอยู่จังหวัดอะไร มันอยู่ตรงไหน ฉันจะไปหาเธอได้อย่างไรจากทุ่งลาดกระบัง คณะวิศวกรรมศาสตร์ที่ฉันเอนทรานซ์ติด
… ปากเธอแข็งรู้มั้ย แต่ว่าฉันก็รับไหว ด้วยหัวใจที่รอ ได้แต่หวังสักครั้ง คำเดียวก็พอ อยากได้ยินว่ารักกัน ….
จัดไทค์ปีหนึ่งเข้าที่อย่างหล่อ … จากลาดกระบัง ผมจับรถไฟเที่ยวบ่ายโมงเข้าหัวลำโพง ต่อรถเมล์จากหัวลำโพงไปสนามหลวง จับรถเมล์ที่มีอยู่สายเดียวจากสนามหลวงไปศาลายา ต่อสองแถวรุ่นสงครามโลกจากอู่รถเมล์ไปหอพักของเธอ เพียงเพื่อได้คุย 15 นาที เพราะผมไปถึงห้าโมงสี่สิบห้า และ หอเธอปิดหกโมงเย็น
ขากลับจับรถเมล์ 3 ต่อ ถึงบ้านที่สำโรง 4 ทุ่ม …
Endomondo บอกว่า 2 กิโลเมตร ผ่านไป
… ฉันยิ้มอย่างอบอุ่นให้ เธอ
… ฉันยิ้มอย่างอบอุ่นให้ ความทรงจำ
… ฉันชำเลืองแอบเห็นรอยยิ้มของเธอ
เมื่อถึงอีกทางแยกหนึ่ง …
ทางเดินชีวิตก็คงเหมือนเส้นทางการวิ่งของแต่ล่ะคน ที่แต่ล่ะคนก็มีเส้นทางชีวิต เส้นทางที่ต้องวิ่งของตัวเอง
… อดีตของผม เธอเลี้ยวซ้ายไปไหนก็ไม่รู้ ในขณะที่ขาพาปัจจุบันของผมเลี้ยวขวาเข้ามาสวนสมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์
เธอคงไม่คิดว่าจะมีเช้าอย่างวันนี้ วันที่เส้นทางวิ่งพาเรามาเจอกัน และ เส้นทางวิ่งก็พาเราจากกัน – … อีกครั้ง
… ฉันไม่รู้หรอกว่า เธอรู้สึกอย่างไรกับเช้าวันนี้
… ฉันไม่รู้หรอกว่า เธออยากให้มีเช้าแบบเช้าวันนี้อีกไหม
เธอคงรู้ว่า ทั้ง 3 สวนนั้นเชื่อมต่อกันหมด และ มีมากมายหลายแยกใน 3 สวนนี้
… แต่ที่เธอไม่รู้คือ ผมเลือกที่จะวิ่งไม่ซ้ำเส้นทางกัน
2 comments